Dankzij hotelmanager Sanne Luijten kregen 40 daklozen een veilig verblijf

Hoe zullen we ons de coronapandemie van 2020 herinneren? Een jaar waarin vanzelfsprekendheden verdwenen en we moesten wennen aan een nieuw normaal. Een jaar waarin vooral negatief nieuws en sombere voorspellingen de media domineerden. Gelukkig ontstaan in tijden van crisis ook veel mooie dingen. Het boek Nederland Bedankt toont 48 verhalen van prachtige mensen, organisaties en initiatieven die ontstonden tijdens de coronacrisis. Wij mogen tien van die verhalen plaatsen. Deze week lees je het verhaal van Sanne Luijten en de daklozen opvang in het Schimmelpenninck Huys in Groningen.

Sanne Luijten (35) is de hotelmanager van het Schimmelpenninck Huys in Groningen. Op 9 april werd zij benaderd door de gemeente Groningen: of ze bereid zou zijn een groep van veertig daklozen op te vangen in haar inmiddels lege hotel. Zes dagen later namen de daklozen hun intrek in de kamers. Voor het eerst in tijden konden zij een deur achter zich dichttrekken.

Kans om te helpen

Op de vraag wat Sannes eerste reactie was toen de gemeente haar benaderde, antwoordt ze: “Ja, doen. Laten we hier werk van maken.” Ze vertelt dat het voor haar niet echt een vraag was of ze mee zou doen: “Stichting Het Kopland zat met een probleem: zij hadden veel te weinig ruimte om de anderhalve meter tussen daklozen te bewaren. Ik had een leeg hotel, dus ik dacht: laten we elkaar dan helpen.” Ook ziet Sanne het als een manier om bij te dragen aan het verhelpen van problemen die zijn ontstaan door de crisis op een manier die bij haar past: “Ik ben niet iemand die met een spandoek loopt waarop staat ‘samen krijgen we corona onder controle, blijf thuis’, maar ik zag dit als een kans om te kunnen helpen.”

Vooroordelen

Sanne krijgt vaak de vraag of zij niet ook haar bedenkingen had bij het plan om een groep daklozen op te vangen in haar hotel. “Ik vind dat vreemd, alsof er een groot stempel op het hoofd van een dakloze is geplakt. Alsof ze allemaal drugs gebruiken en fietsen jatten.” Sanne gelooft zelf heilig in het positieve in mensen: ”Iedereen krijgt bij mij altijd het voordeel van de twijfel, totdat het tegendeel is bewezen.” Wel merkte ze dat mensen die ze sprak over de daklozenopvang in het hotel, vooroordelen hadden over daklozen. Dat vindt ze jammer: “Sommige mensen maken het zichzelf op die manier zo ontzettend moeilijk. Kom alsjeblieft een middag langs en praat met ze.” De personeelsleden van wie Sanne merkte dat die vooroordelen hadden, nodigde ze uit om precies dat te doen: met de nieuwe hotelgasten praten. “Die mensen merkten vaak dat hun vooroordeel gewoon echt niet klopte. Dat laat zien dat een vooroordeel je echt niks brengt, het is alleen maar een kogel aan je been die je meesleept.”

Stichting Het Kopland zag echt een verschil in het gedrag van de daklozen. Zo was er minder onrust onderling, werd er minder rotzooi getrapt en waren ze opgewekter.” Op de vraag waardoor dit komt, antwoordt Sanne dat de manier waarop de daklozen werden benaderd in het hotel een rol speelde: “Het is zo belangrijk om daklozen als gewone mensen te benaderen. Kleine dingen om ze welkom te laten voelen in het hotel, zoals: ‘Goedemorgen Pietje, heb je lekker geslapen?’ kunnen zoveel verschil maken.” Sanne is nu in gesprek met de stichting over de mogelijkheid om gastvrijheidstrainingen te geven aan interventiemedewerkers.

Naast de gastvrije manier waarop het hotel de daklozen (‘de gasten’) benaderde, maakte het feit dat de opvang voltijds was, volgens Sanne ook een groot verschil. Meestal moeten de daklozen namelijk overdag weg en mogen ze pas ‘s avonds weer terugkomen. “Nu was er veel intensiever contact tussen de daklozen en de hulpverleners. Het was minder gehaast en er was echt tijd om met elkaar te praten. Het feit dat de daklozen niet steeds weg hoefden, zorgde voor zoveel meer rust in hun hoofd”, vertelt Sanne.

Levensverhalen

Wat Sanne het meest zal bijblijven, zijn de levensverhalen van de mensen. “We zaten met z’n allen in de zon in de binnentuin, dan ga je praten. Het was heel bijzonder om te horen over de levens van de mensen en hoe ze in de positie terecht waren gekomen waar ze nu inzitten.” Ze vertelt een verhaal dat grote indruk op haar maakte: “Een man is dertig jaar geleden in dit hotel getrouwd. Nu zit hij er door een samenloop van allerlei omstandigheden weer, maar dan als dakloze.” Ook tijdens het verblijf in het hotel ontwikkelen de verhalen van de mensen zich verder. Zo is Sanne enorm trots op het feit dat door de samenwerking van de gemeente, Stichting Het Kopland, de hotelmedewerkers en de interventiemedewerkers een dakloze vrijwillig heeft besloten om af te kicken. “Die man zei: ‘Ik wil het niet meer, ik ga het anders doen’.” Volgens Sanne is een van de redenen hiervoor de rust die hij had in zijn hoofd en hoe hij daardoor zag dat dingen ook anders kunnen lopen. “Toen hij vertelde dat hij wilde afkicken, was voor mij het doel eigenlijk al bereikt. Als ik minstens één persoon heb kunnen helpen, ben ik al heel blij.”

Wat heeft het Schimmelpenninck Huys gedaan?

Het Groningse hotel heeft een aantal maanden een groep van veertig daklozen opgevangen. De daklozenopvang was door de komst van corona te klein om daklozen op een veilige manier te kunnen opvangen. De gemeente Groningen, Stichting het Kopland en het Schimmelpenninck Huys hebben dit samen op deze creatieve manier opgelost.

Wil je de andere 47 hartverwarmende en inspirerende verhalen lezen? Bestel het boek via de website van Nederland Bedankt. De totale opbrengst van het boek gaat naar Stichting Zorg na Werk in Coronazorg, het steunfonds voor hulpverleners geraakt door Covid-19. En vergeet niet dat je voor jouw persoonlijke held altijd een MaatschapWij-speldje kunt aanvragen.

Foto headerbeeld: Renske Totté