Gerlieske Timmermans over werken met ouderen in coronatijd: "Dat doe je gewoon"

Hoe zullen we ons de coronapandemie van 2020 herinneren? Een jaar waarin vanzelfsprekendheden verdwenen en we moesten wennen aan een nieuw normaal. Een jaar waarin vooral negatief nieuws en sombere voorspellingen de media domineerden. Gelukkig ontstaan in tijden van crisis ook veel mooie dingen. Het boek Nederland Bedankt toont 48 verhalen van prachtige mensen, organisaties en initiatieven die ontstonden tijdens de coronacrisis. Wij mogen twintig van die verhalen plaatsen. Deze week: Gerlieske Timmermans.

Gerlieske Timmermans is locatiemanager bij Amado Zorg, waar kleinschalig wonen en persoonsgerichte zorg voor mensen met dementie wordt geboden. Werken in de ouderenzorg kan pittig zijn, zeker in coronatijd. Maar voor Gerlieske is het helemaal niet moeilijk, ‘dat doe je gewoon’.

Werken met ouderen zit bij Gerlieske in het bloed. Ze werkt al vanaf haar twintigste in de zorg. Ook als kind ging ze al langs bij ouderentehuizen om gezellig samen een kopje koffie te drinken. Nu werkt ze, zoals ze het zelf omschrijft, als meewerkend locatiemanager op een van de twee locaties van Amado Zorg. Ze heeft een sturende functie, maar tegelijkertijd draait ze ook zorgdiensten mee op de groep. Tot haar grote schrik bereikte corona de locatie Hoeve Marant in Kraggenburg, waar ze op dat moment werkte. Vele ouderen werden ziek, en ook Gerlieske kreeg last van symptomen en testte positief. Na een ziekbed en twee weken in quarantaine te hebben gezeten, kon ze niet wachten om weer aan de slag te gaan. Nu werkt ze zonder angst, maar met liefde en vastberadenheid, op de andere locatie: Het Wilgenhuis in Dronten.

Wat maakt voor jou het werk bijzonder?

“Ik heb hiervoor in de thuiszorg gewerkt. Tegelijkertijd volgde ik een opleiding om zo meer verdieping te krijgen over het onderwerp dementie. Toen ben ik mij meer bewust geworden van de vraag: hoe zorg ik eigenlijk? En dat is zo fijn bij Amado, dat het hele pakket van de mens, dus niet alleen het lichamelijke, maar ook het stukje welzijn de aandacht krijgt. Door kleinschalig wonen, met minder mensen op een groep dan bij reguliere verzorgingshuizen, kunnen wij deze zorg bieden. Dat motiveert mij: meer tijd voor de persoon en meer handen aan het bed.”

Wat betekent dat in de praktijk?

“Er is meer een-op-een zorg en de continuïteit is op deze manier gewaarborgd. De ouderen hebben elke dag te maken met dezelfde mensen. Als locatiemanager kan ik de medewerkers meenemen in die visie: zoveel mogelijk persoonsgerichte zorg. Dat het niet alleen gaat over of je wel op tijd je tabletje krijgt, maar dat je als bewoner ook mag meedenken – voor zover dat nog kan – in wat je graag wilt en wat voor jou belangrijk is. Daarnaast kun je als verzorger ook eerder inspelen op de behoefte van dat moment, dan in een regulier verzorgingshuis waar de zorg onder een enorme tijdsdruk staat. Er is letterlijk tijd om mee te gaan met de mensen in hun beleving: is iemand in de war en wil die persoon ‘naar huis’? Nou, dan trek je een jas aan en ga je meelopen.”

Hoe zit dat in coronatijd?

“We proberen natuurlijk zoveel mogelijk maatregelen te treffen, maar iemand wassen kan niet op anderhalve meter afstand. Troost bieden kan natuurlijk ook niet op afstand. Het heeft vooral een grote onrust gebracht, zowel bij bewoners als bij medewerkers. Best ingewikkeld. Voor de ene bewoner is het moeilijk dat er geen bezoek meer kan komen, voor de andere bewoner die al best ver in het proces van dementie zit, is het eigenlijk best fijn. Op dat moment is het heel naar om te constateren dat het eigenlijk erger is voor de familie dan voor de bewoner. Dat ligt puur aan die corona, maar leg dat maar eens uit.”

Je bent zelf ook ziek geworden…

“In eerste instantie maakte ik mij zorgen over de bewoners en dacht ik: als ik het virus maar niet binnenbreng. Dat ik zelf ook ziek kon worden, daar stond ik niet zo bij stil. Als ik ziek word, dan is dat zo, dan deal ik daar op dat moment mee. En dat gebeurde. Ik ben twee weken erg ziek geweest met koorts en kortademigheid. Dit stond voor mij alleen niet op de voorgrond. Ik dacht vooral: wanneer ben ik weer beter en kan ik weer wat doen?”

Was je niet bang?

“Nee, ik was niet bang, je wil er het beste van maken. Dat doe je gewoon. Ik ging vooral nadenken over of ik misschien iemand had aangestoken en hoe het virus nou was binnengekomen. Maar dat lost niets op. In de week voordat ik ziek werd, waren er namelijk best veel schrijnende zaken in onze woongroep. Zo was er bijvoorbeeld een echtpaar van wie de man zo ziek was, dat hij opgenomen moest worden. De echtgenote bleef achter en moest in quarantaine. Nou, als je dementie hebt, dan is dat best lastig. Op een gegeven moment werd de echtgenoot zó ziek, dat hij zou komen te overlijden. Op dat moment moest er telefonisch afscheid worden genomen. Dat was echt wel heel verdrietig.”

Daar is de nazorg voor jullie niet bij gebleven?

“De familie bleef achter met veel vragen: kan moeder naar de begrafenis en hoe gaan we dat regelen? Dat leek ons niet verstandig, aangezien zij daarna weer twee weken in quarantaine zou moeten. Toen hebben wij vanuit de Hoeve Marant contact gezocht met de begrafenisonderneming en met hen afgesproken dat zij met de lijkwagen en kist bij ons langs zouden komen. We hebben een partytent opgezet en mevrouw heeft zo toch afscheid kunnen nemen. Dat was wel heel bijzonder.”

Waar ben je het meest trots op?

“Trots is een te groot woord. Ik ben blij met de steun die ik kan bieden aan mijn collega’s, dat ze mij vertrouwen en naar mij toe durven te komen met dingen. Wel ben ik trots op het team, hoe wij samen de dingen hebben gedaan, de stabiliteit en de continuïteit die wij kunnen bieden.”

Wil je de andere 47 hartverwarmende en inspirerende verhalen lezen? Bestel het boek via de website van Nederland Bedankt. De totale opbrengst van het boek gaat naar Stichting Zorg na Werk in Coronazorg, het steunfonds voor hulpverleners geraakt door Covid-19. En vergeet niet dat je voor jouw persoonlijke held altijd een MaatschapWij-speldje kunt aanvragen.

Foto headerbeeld: Renske Toté