Liefdesbrieven aan de Aarde van een ecoloog, kunstenaar en schrijver

Het is de hoogste tijd ons weer met de Aarde te verbinden. Door brieven vanuit liefde voor de Aarde te schrijven, wakkeren we onze gevoelens voor haar aan, weten de mensen van het project Lieve Aarde. Lees de brieven van ecoloog en filosoof Matthijs Schouten, schrijver en uneconomist Shinta Oosterwaal en initiatiefnemer en kunstenaar Blanche Beijersbergen.

Aarde,

Nu ik je een brief ga schrijven, merk ik dat ik niet goed weet hoe je aan te spreken. Mijn eerste neiging was ‘U’ te gebruiken. Daarbij dacht ik aan wat ik leerde op mijn reizen door India. Veel hindoes zeggen bij het opstaan ’s ochtends: “Moeder Aarde dank U dat U mij draagt en vergeef me dat ik op U ga staan.”

In deze aanspreekvorm ligt respect, maar ook een afstandelijkheid die ik niet voel. Want je bent de meest constante en meest nabije aanwezigheid geweest in de zeventig jaren waarin ik geleefd heb. Daarom dan toch maar ‘je’ als aanspreekvorm.

Mijn vroegste herinnering uit mijn leven is dat ik onder een grote lindeboom op mijn rug op je lig met mijn hoofd rustend in de schoot van mijn menselijke moeder. Zij las een boek en ik keek naar het spel van het licht in het groene bladerdek. Die herinnering brengt een gevoel van volmaakte geborgenheid.

Je hebt me niet alleen altijd gedragen, maar ook gevoed en gelaafd; me oneindig veel vormen, kleuren, geuren en schoonheid geschonken. Ik zal nooit vergeten hoe je me voor het eerst het blauw van je korenbloemen toonde en het tere lila van je waterviolieren; de zachtheid van je mossen liet voelen.

Maar je hebt me ook angst ingeboezemd. Toen het schip waarmee ik op een van je zeeën voer, bijna verging; toen ik langs je afgronden liep in de Himalaya; toen je me bovenop een bergtop in Ierland in zo’n dichte mist hulde dat het een etmaal lang voor mij onmogelijk was weer af te dalen.

In wat voor verschijningsvormen dan ook, je was er altijd en ik wil me verontschuldigen voor al die keren dat ik dat vanzelfsprekend vond of waarin ik je achteloos behandelde.

Het is me steeds duidelijker geworden dat ik niet op of met je leef, maar dat ik alleen maar kan leven omdat jij er bent.

In de diepste zin behoor ik jou toe,

Matthijs Schouten

Lieve Aarde,

Nu
weet ik,
Zolang
mijn voeten
Jouw huid kussen
Het leven aftastend
Naar de bedoeling
Iedere stap
Een verlangen
Naar toestemming
Te mogen wortelen
In
Een leven vol
Te leven in liefde,
Jij mij allang
Ontvangen had
En ik
al thuis ben.

Nu
hoor ik
Dat jij
mijn vraag
beantwoordt
In de beweging
van de vloed
die
Mijn lijf
Mijn zijn
Overspoeld
Mij doet toekomen
Wat ik niet wist
Dat ik nodig had
Om mijn pad
te vervolgen
In golven
Van herinnering
Van wie ik werkelijk ben
Niet de druppel
die opspat
In jouw woelige baren
Ik ben de zee

Nu
voel ik
mij
Geborgen
in de schoot
Van het gat
Dat achterbleef
Door de ontworteling
van oude bomen
Overwoekerd met mos
Jouw bos
Een wieg
Waar de rust
En de ruimte
Die ik
Verlangend zocht
Tot ver over jouw flanken
Mij hier en nu
al omhult

Nu zie ik
Zelfs zonder te kijken
Wanneer
mijn blik
Het midden vindt
Tussen binnen en buiten
Wij leven
in elkaars verlengde

Jouw bergen, mijn botten
Jouw rivieren, mijn aderen
Jouw bossen, mijn dromen
Jouw stem, het ritme
van mijn hart.

Ken ik jou
Ken ik mijzelf

Dank je wel,
Shinta

Lieve Moeder Aarde,

Ik las gisteren over de botsing die jij zo’n 4,5 miljard jaar geleden maakte met een object zo groot als de planeet Mars. Uit deze clash, waar delen van jou loskwamen, ontstond de Maan.

Wanneer ik dit schrijf, staar ik tussendoor naar een bijna volle maan. Ik staar naar een deel van jou dat in een baan om jou heen terechtgekomen is. Ze zeggen dat het bijna zeker is dat jouw water van dezelfde bron afkomstig is als het water op de maan.

Wat ik in de bovenstaande zinnen beschrijf, kan toch alleen maar be- en verwondering in beweging brengen?!

De maan, een deel van jou, zoals ik ook een deel van jou ben, van jou en de gehele kosmos. De maan die zo helder het zonlicht en onze natuurlijke cadans reflecteert. In mijn verwondering welt er een gevoel van dankbaarheid en pure Liefde in mij op.

Als kind heb ik vaak gedacht dat ik op de verkeerde planeet terechtgekomen was. Ik begreep maar weinig van wat hoorde, goed of slecht en normaal was. Ik hoorde er nooit echt bij, voelde me nooit echt thuis. Ik dagdroomde graag en het allerliefste liet ik me meenemen door mijn fantasie en verbeelding.

Zelfs als volwassen vrouw voelde ik me vaak een vreemdeling. Niet van hier, geen echte aardbewoner.

Nieuwsgierig en met een gevoel van heimwee staarde ik met mijn hoofd in de wolken naar het heelal.

Toen ik een keer heel verdrietig was en het leven pittig en misschien zelfs wel oneerlijk vond, bracht de weerkaatsing van de maan mij troost. In haar zichtbare ritme vond ik houvast toen alles leek te wiebelen. In plaats van met beide voeten bewust op jou aanwezig te zijn, Lieve Moeder Aarde, zweefde ik in mijn verbeelding bij de maan.

Wat ik niet wist en niet kon zien was dat zij een deel van jou is. Dat de maan mij terugbracht bij jou, met beide voeten stevig gegrond. De maan spiegelde mij het dragen dat jij al mijn mensenleven lang deed.

De cadans van de maan waar ik mij zo bij thuis voelde, bleek exact hetzelfde ritme te zijn waarin jij mij altijd al wiegde. Het cyclische ritme van de dagen, seizoenen en al het leven dat uit jou ontstaat.

Ik werd me ervan bewust dat ik in die wiegende beweging, de continue transformatie aan kan, hoe oneerlijk of hoe pittig die ook soms is.

Jouw overvloed overspoelde mij toen mijn gezin en ik het stadsleven verruilde voor het zilte Zeeuwse kustleven. De continue transformatie, de wisselwerkingen, het verweven zijn, ik werd me er heel helder bewust van. Dit gevoel ging voorbij aan verbonden voelen, het is een één en hetzelfde zijn. Al het leven dat leeft zonder inhouden, een pure Liefde voor het bestaan.

De stranden, de duinen, de bossen, uren, dagen, seizoenen heb ik me ondergedompeld in jouw schoonheid. Dwalend en dralend.

Een verademing vergezeld door rouw. De rouw die voelbaar en waarneembaar werd door aanwezig te zijn bij jou en bij alles waar jij de bron van bent.

De rouw omdat ik me bewust begon te worden van een gevoel van Thuis, een gevoel van één zijn met alle natuur. Bewust van een gevoel van gedragen te worden, een gevoel van diepe en intense Liefde.

Ik vond herkenning in de cadans, terwijl ik er zo van verwijderd had geleefd. Ik begon vertrouwen waar te nemen in de continue transformatie.

Ik rouwde en nog steeds bij vlagen, om de vervreemding, die ik voelde en die ik ook zo sterk om mij heen zie. Ik voelde mij verdwaald en buitenAards, terwijl ik al die tijd thuis was bij een Liefdevolle bron.

Als ik even terugga naar dat meisje, die het niet goed dacht te begrijpen en zich anders voelde. Dan weet ik dat zij juist heel helder wist dat zij en alle natuur één zijn. Zij wist het en leefde het in al haar dagdromen en verbeeldingen.

Wat heb ik je in de tussentijd gemist Lieve Aarde. Wat heb ik je gezocht, terwijl je hier was, geduldig en onvoorwaardelijk. En gelukkig nog steeds, want nu ben ik er ook, thuis, een aardeling, een cyclische natuur, continu in verandering.

Ik aanschouw je schoonheid en wat die met mij doet, daar geef ik liefdevolle expressie aan.

Ik schrijf erover, vertel, schilder en dompel mij erin onder, als een leergierige jongeling.

Wat ik ervaar, zie, voel en aanschouw maak ik van de wereld. Zonder inhouden wil ik mijn Liefde delen.

Ik heb me misdragen, destructief voor u, de ander en mijzelf. Met angst aan mijn zijde als raadgever.

Lieve Moeder Aarde, ik heb je Lief en ik weet jij hebt mij Lief. Hier wil ik over vertellen, hier wil ik uiting aangeven. En ik beloof je dat te blijven doen!

Ik zal meer en meer bewust meebewegen in jouw cadans en me oefenen in vertrouwen in alle verandering.

Daar waar ik iets kan doen waardoor de Liefde de plek van angst in kan nemen, zal ik dat altijd doen.

Mag ieder mensenkind weten dat jij de bron van al het leven bent. Dat dromen en verbeelding ook natuur zijn. Dat wij allemaal natuur zijn. Mag ieder mensenkind zonder inhouden vanuit Liefde leven. Dat ze zich hiervan bewust blijven een mensenleven lang, bewust van de Liefde voor jou, die altijd in ons allemaal is.

In Liefde,

Blanche

Expressies van de Aarde door: Blanche Beijersbergen

Schrijf ook een liefdesbrief aan de Aarde en stuur ‘m naar Lieve Aarde!