Anders kijken naar onbegrepen lichamelijke klachten, deel 5: het verhaal van Dion

Miljoenen mensen kampen met lichamelijke klachten waarvoor geen oorzaak wordt gevonden. Dergelijke klachten vragen veel van patiënten, (zorg)professionals en financiers. De stichting Emovere kijkt anders naar onbegrepen lichamelijke klachten. En vaak met een verrassend positief resultaat. We tekenen de verhalen op van een aantal mensen die uiteenlopende klachten hadden. In deel 5 Dion den Hollander (25), coach bij Redise coaching. Klacht: uitval/krachtverlies in spieren en zenuwen, minder gevoel in lichaam, spiertrekkingen en trillingen, burn-out.

Het was november 2011, ik was druk bezig met de voorbereiding voor de tweede helft van het squashseizoen. Ik was zestien en had net een uitnodiging gekregen voor de Nederlandse Selectie jongens onder de zeventien. Deelname aan het EK lag in het vizier.

Tijdens een training ging het wat stroever en terwijl ik een bal terugsloeg voelde ik een steek in mijn rechter bovenarm, waarna mijn racket op de grond viel. Het lukte mij niet meer om het racket met rechts op te pakken; het woog als lood – terwijl het ongeveer 110 gram woog.

De dagen erna bleef ik last houden van krachtverlies in mijn spieren. Zelfs de meest simpele dingen, zoals een glas drinken pakken, lukten niet meer. Toen kwam langzaamaan het besef dat het waarschijnlijk geen blessure was en begon de start van het bezoeken van diverse artsen en ziekenhuizen (ook in het buitenland).

“Zelfs de meest simpele dingen, zoals een glas drinken pakken, lukten niet meer”

In de zomer van 2012 waren we op vakantie in Hongarije en terwijl ik buiten in de tuin lag begon mijn lichaam ineens te trillen. Dit ging een paar minuten door, waarna er een dof gevoel achterbleef. Tijdens het opstaan merkte ik al dat dit mij meer kracht koste dan gewoonlijk. Lopen ging vervolgens moeizaam en mijn voeten voelden verdoofd aan. Ik hoopte dat het na een goede nachtrust beter zou gaan, maar dit was niet het geval. De volgende dag voelde alles nog precies hetzelfde aan. Dingen oppakken en ook schrijven lukte niet meer goed. Alles was loodzwaar geworden, zelfs een pen voelde als te zwaar om op te tillen…

Wat ik het liefste deed – sporten – was nu voorbij. Vanaf dat moment werd alles steeds moeizamer en dat kwam vooral omdat er uit de onderzoeken niks naar voren kwam. Er was wel iets zichtbaar, maar ze konden er geen vinger op leggen. Ze hielden het bij een ’auto-immuunziekte’, zodat ze er toch een label op konden plakken.

Prednison
Na een paar jaar gaven ze me uiteindelijk via een infuus drie dagen lang anderhalve liter vloeibare prednison. Ze zeiden dat ze dit maar één keer konden doen aangezien het direct schade opleverde aan je aderen, maar ze hooptne dat het zou aanslaan. In het begin werkte het, er lukten weer wat dingen, waaronder ook weer een balletje slaan. De kuur werd verlengd voor een periode van zes maanden met tabletten van veertig mg per dag. Dit sloeg echter minder goed aan en ik zakte snel terug naar het niveau van voor de prednison.

Artsen zeiden toen dat de kans dat ik zou genezen klein was en dat het tijd werd dat ik het moest gaan accepteren en ermee moest gaan leren leven. Dit irriteerde mij flink. Dat komt, zo zeiden ze, omdat je het nog niet geaccepteerd hebt. Vanaf dat moment was ik er klaar mee. Ik wilde mijn leven weer leiden zoals een ‘normale’ tiener van achttien. Ik besloot mij af te sluiten voor de pijn in mijn lichaam en ging gewoon weer dingen doen.

“Ik was constant bezig om de pijn en vermoeidheid in mijn lijf niet te voelen”

Mentale wilskracht
Vanuit mijn squashtraining had ik geleerd om het maximale uit mijzelf te halen, continu mijn grenzen te verleggen en mijn emoties uit te schakelen. Dit had veel resultaat opgeleverd en met die mentaliteit ging ik door. Ik ging veel fitnessen, veel werken en was eigenlijk constant bezig om de pijn en vermoeidheid in mijn lijf niet te voelen. Op een gegeven moment wist ik niet eens meer hoe mijn lichaam had aangevoeld voordat het pijn ging doen. Op mentale wilskracht ging ik door. Dit heb ik lange tijd vol kunnen houden, tot na het afstuderen van mijn studie Sport management in 2017.

Toen had ik voor het eerst sinds jaren rust en kwamen er signalen binnen dat mijn lichaam echt op was. Ik lag veel te slapen, maar bleef ontzettend moe. Mijn ‘medicijn’ hiertegen? Zorgen dat ik zo snel mogelijk weer druk bezig was…

Na een tijdje solliciteren kwam er een functie op mijn pad bij de Nationale Politie: servicemedewerker op het Regionaal Service Centrum. Van kleins af aan wilde ik al politieagent worden, echter door mijn klachten was dit niet meer mogelijk. Dit was dus een mooie kans om toch onderdeel te worden van de politie.

Alles of niets
De start ging goed. Tot een avonddienst op vrijdag 8 december 2017, toen stroomde de emmer over. Ik kan de hele situatie nog precies terughalen: 19:25, er kwam een alarmerend telefoontje binnen waarbij ik direct moest handelen, maar ik was niet in staat de juiste hulp in te schakelen. Ik kon gewoon niks. Uiteindelijk heeft mijn begeleider het toen overgenomen.

Na dat telefoontje liep ik naar buiten en toen kwam alles los; de tranen en emoties die ik jarenlang had onderdrukt. Op dat moment besefte ik dat ik naast lichamelijk nu ook mentaal was ingestort: burn-out. Ik pakte mijn spullen en daarmee was mijn avontuur bij de politie na een paar weken alweer voorbij. Ik nam ontslag.

Mensen om mij heen begrepen daar niets van. Ze zeiden: “Je kan daar toch een herstel proces voor je burn-out ingaan?! Dan blijven je baan en inkomsten behouden.”

Maar ik wist dat ik dat herstelproces op mijn eigen manier aan moest pakken. Daarnaast voelde ik dat servicemedewerker toch niet echt iets voor mij was en daarom vond ik het niet eerlijk om die baan aan te houden.

Heftig was het wel, want ik had net samen met een vriend een huurcontract voor twee jaar ondertekend. Van de andere kant paste het ook wel bij hoe ik in het leven stond: alles of niets!

“Voor het eerst was ik in staat om de deksel van de put te lichten”

Hersteltraject
Toen de drukte van de verhuizing eenmaal voorbij was, was het tijd voor de eerste stap; een psycholoog. Deze gaf bij de intake echter al aan dat “ikzelf goed wist wat ik moest doen” en hij daarom weinig voor mij kon betekenen. Ik was blij met zijn eerlijkheid en hij had ook gelijk, alleen wist ik oprecht niet waar ik moest beginnen.

Een aantal maanden later kwam ik in aanraking met Neuro Linguïstisch Programmeren (NLP), tijdens de eerste workshop wist ik al; hier wil ik mee verder. Enerzijds voor mijzelf en mijn herstel, maar anderzijds ook op het gebied van werk. Ik wilde hier later zelf ook iets mee kunnen doen. Dus er zat maar één ding op en dat was de opleiding gaan volgen.

Eind mei 2018 begon ik hiermee en dat was voor mijn gevoel de echte start van mijn hersteltraject, zowel fysiek als mentaal. Het was een intens en snel gaand proces; achteraf misschien wel te snel en intens. Maar ja, zoals ik al eerder schreef: het is alles of niets bij mij. Door de opleiding was ik voor het eerst in staat om de deksel van de put te lichten. En die zat flink vol met rotzooi. Beetje bij beetje begon ik de beschermlaagjes die ik van jongs af aan had opgebouwd voorzichtig af te pellen.

Tegelijk met de opleiding begon ik ook weer fulltime te werken; waarom rustig aan doen, als je ook alles tegelijk kan doen?! De combi werken, opleiding en herstel zorgde voor een zware tijd, maar in mijn ogen juist ook voor een beter herstel. Ik liep namelijk continue tegen muren op en grenzen aan, waardoor ik telkens weer werd teruggezet en daarmee de mogelijkheid had om aanwezig te zijn met wat zich aandiende.

Er waren periodes dat het minder ging, maar uiteindelijk was ik in staat om werk en herstel in goede banen te leiden. Een belangrijk aspect daarbij was eerlijkheid. Tegen mijzelf, maar ook tegen anderen. Vanaf het eerste moment wist mijn werkgever wat er gaande was, maar desondanks hadden zij mij gewoon aangenomen. Ik moest als junior organisatie ontwikkelaar veranderingstrajecten in gang zetten en daarbij was er de ruimte om als het even niet meer ging, pas op de plaats te maken. Deze ruimte en vrijheid hebben voor een groot deel bijgedragen aan mijn herstel.

De coachingsreis van je leven
In september 2018 ondernam ik een belangrijke stap: ik ging meedoen aan ‘De Coachingsreis van Je Leven’ in Noorwegen. Een week lang de natuur in, mobiel uit en alleen bezig zijn met wat zich aandient. Op de derde dag van de reis moesten we onze comfortzone uitbeelden met behulp van elementen uit de natuur. Ik barstte in huilen uit en dit bleef zo gedurende de hele sessie. Dit luchtte enorm op en voelde zo bevrijdend, niet normaal! Ik kreeg als opdracht dat ik voor mijzelf moest kiezen, even egoïstisch zijn. Niet meer voor anderen zorgen en anderen helpen. Gewoon doen wat ’Dion’ wil doen. Dit was het eerste moment dat ik mijzelf toestond om te doen wat ik wilde doen, alsof ik van mijzelf toestemming kreeg.

Het directe effect was dat ik als eerste boven was bij de wandeltocht naar de Preikestolen terwijl ik geen last had van mijn lichaam! Het was heerlijk, maar ook enigszins beangstigend. Wat gebeurt er nu? Krijg ik morgen misschien meer last van mijn lichaam? Echter; mijn lichaam bleef gedurende de hele reis goed voelen. En ook in de periode erna.

Met de start van 2019 voelde mijn lichaam nog steeds goed en begon ik langzaam weer te sporten en te ontdekken wat mogelijk was. Ik wilde het rustig aan doen, omdat ik bang was dat de klachten anders terug zouden komen – en die angst is, nu ik dit opschrijf, nog steeds een beetje aanwezig.

Een belangrijk aspect om weer vertrouwen te krijgen in mijn lichaam was yoga. Het niet hoeven presteren hierbij was nieuw voor mij. Beetje bij beetje maakte ik contact met mijn lichaam, kreeg het vertrouwen terug en begon weer meer van dingen te genieten.

Volledig herstel
Met mijn lichaam ging het goed, werk ging goed en ik was zo goed als hersteld van mijn burn-out. Na het afronden van de NLP practitioner opleiding heb ik de keuze gemaakt om toch gelijk de master opleiding erna te gaan doen. Ik twijfelde nog even, was ik niet weer te veel aan het doorstomen? Maar uiteindelijk bleek het een goede zet. Door die continuïteit kan ik zeggen dat ik eind 2019 echt volledig hersteld was van mijn burn-out.

2020 was voor mij het moment om echt rust te pakken en alles te laten landen. De 9 jaar daarvoor en vooral de afgelopen jaren waren een rollercoaster geweest met hele diepen dalen en hoge pieken. Het was intens, zwaar, mooi, bijzonder en op bepaalde momenten ook zeer beangstigend geweest, maar het was het 100% waard!

Tot op de dag van vandaag kan ik alles weer doen en is mijn lichaam zo goed als hersteld – af en toe heb ik nog pijn aan mijn rechterschouder. Dat is voor mij direct een signaal om pas op de plaats te maken en me af te vragen waarin ik mijzelf voorbij loop.

Ook al was de afgelopen 10 jaar geen fijne periode, ik ben dankbaar dat ik het mee heb mogen maken. Het heeft mij op het pad gebracht waar ik verder mee wil: mensen bewust maken van hoe sterk onze geest is en wat voor effect het op je lichaam kan hebben.

Tekst: Dion den Hollander

Dit verhaal kwam tot stand in samenwerking met Stichting Emovere.
Stichting Emovere is opgericht door ervaringsdeskundigen en professionals. Zij wil bewustzijn bevorderen en kennis en ervaring delen over de invloed van (onbewust) verdrongen emoties op het ontstaan en in stand houden van aanhoudende lichamelijke klachten en chronische pijn. Hierdoor krijgen mensen meer mogelijkheden voor herstel en preventie. Stichting Emovere heeft tot doel een brede dialoog op gang te brengen en maatschappelijk draagvlak te creëren om dit bredere gedachtegoed te integreren in de Nederlandse gezondheidszorg en maatschappij. Voor meer ervaringsverhalen, uitleg en informatie, kijk eens op de site De pijn voorbij.