Anders kijken naar onbegrepen lichamelijke klachten, deel 1: het verhaal van Geertje
Miljoenen mensen in de wereld kampen met lichamelijke klachten waarvoor geen fysieke oorzaak wordt gevonden. Dergelijke klachten vragen veel van patiënten, (zorg)professionals en financiers. De Stichting Emovere kijkt anders naar onbegrepen lichamelijke klachten. En vaak met een verrassend positief resultaat. We tekenen de verhalen op van een aantal mensen die uiteenlopende klachten hadden. In deel 1 Geertje, 40 jaar, adviseur Rijkswaterstaat: long covid.
Op 21 november 2020 kreeg ik Corona. Dat heeft mijn leven compleet veranderd. Ik was meteen erg angstig, want er gingen veel verhalen rond over hoe vitale gezonde mensen op de IC konden belanden. Gelukkig bleef mij dat bespaard. Na drie weken benauwdheid, hoofdpijn en vermoeidheid, lukte het mij om weer uit bed te komen en mee te doen met het gezinsleven.
Toen ik weer achter de laptop kroop om te gaan werken, voelde ik dat mijn hoofd nog lang niet beter was. Ik kreeg zware hoofdpijn, pijn achter mijn ogen en werd extreem vermoeid na een uurtje de mailbox opschonen. Toen wist ik: dit is niet ok en ik ben dus zo iemand die hier nog weken last van gaat hebben. Weken werden maanden. Maanden werden jaren.
In april 2021 had ik een gigantische terugval; ik kon helemaal niets meer. Ik lag maanden op bed met de gordijnen dicht. Ik verdroeg geen prikkels en kon alleen maar liggen met mijn ogen dicht en slapen. Ik zette dan heel zacht een luisterboek aan en hoopte maar dat het de volgende dag beter zou gaan. Het was heel traumatisch en heftig voor mij, maar ook voor mijn gezin met drie jonge kinderen.
Met begeleiding van een goede ergotherapeut lukte het mij om vanaf september meer op te zijn en langzaamaan mijn activiteiten op te bouwen. Op wat kleine terugvallen na zag ik weer een vals-platte opwaartse lijn in mijn herstel, tot ik in januari 2022 opnieuw corona kreeg en weer van voren af aan begon. Opnieuw lag ik alleen maar in bed en ging ik met minuscule stapjes vooruit.
In die periode zocht ik hulp bij een osteopaat, acupuncturist, homeopaat, orthomoleculair arts, diëtist, lasertherapeut, psycholoog, therapeutisch masseur en long-fysiotherapeut. Ik was er druk mee. Toen ik uiteindelijk aan de beurt was bij een revalidatiearts, had ik al mijn hoop gevestigd op een revalidatietraject waar ik door ‘de long-covid wasstraat’ heen kon. Dát zou mij beter maken.
Helaas meldde de revalidatiearts dat ik er veel te slecht aan toe was en mijn focus moest verleggen: “Dit is wat het is, stop met wíllen opbouwen maar bekijk elke dag zoals hij komt. Stel jezelf geen doelen meer, leef met de dag.”
Die woorden kwamen hard binnen, maar hadden een positief effect. Ik leerde meer te luisteren naar mijn lijf, in plaats van naar mijn brein dat vond dat ik vandaag echt wel vijf minuten langer moest wandelen, omdat ‘opbouw goed is’. Ik deed mijn smartwatch, die elke stap en hartslag bijhield, af en ik stopte met de therapieën die niet meteen effect hadden. Dat gaf een enorme rust. De klachten bleven, maar ik voelde me veel beter.
Een paar maanden later wilde ik toch meer stappen zetten en nam ik een medicinale piercing in mijn oor. Zo’n piercing zorgt voor stimulering van de nervus vagus, waardoor deze zenuw meer kan ontspannen. Het zorgde ervoor dat ik veel beter lichamelijke sensaties voelde en kon ook beter ontspannen.
In juni 2023 kwam Stichting Emovere op mijn pad en werd ik uitgenodigd om deel te nemen aan hun long-covid-uurtje. Dit heb ik gedaan, liggend op de bank. Naderhand heb ik zo ontzettend hard moeten huilen. Ik wist meteen: dit is het! Zó ga ik beter worden.
Ik startte met het luisterboek Weg van de Pijn (van Saskia de Bruin) en met dagelijkse yoga nidra-sessies. Ik vertelde mezelf: ik ben niet kapot, ik heb last van opgekropte emoties en stress. En warempel, ik voelde me elke dag beter. Ik ontdekte en accepteerde de angst die mij kon overvallen door geconditioneerde gedachten als ‘straks stort ik in’, ‘ik ga over mijn grenzen heen’, ‘zul je zien dat het allemaal onzin is en ik volgende week weer in bed lig’. Zo’n beetje elk uur zei ik tegen mezelf: ‘het is logisch dat je deze angst voelt na zoveel jaren, hij mag er zijn, voel hem maar. Ik kan het aan om hem te voelen’.
Na een week gingen we op zomervakantie met het gezin. Daarin was ik los van de dagelijks routines en vaste rustmomenten. Dat hielp enorm. Ik deed met alles mee, zelfs autorijden, de vouwwagen opbouwen en daarna nog een plons in het zwembad met de kinderen. Met mijn partner sprak ik af dat hij zou stoppen met vragen als: ‘doe je niet te veel?’, ‘wanneer ga je rusten?’ en ‘kan ik dat niet beter doen?’, om ervoor te zorgen dat mijn brein ervan overtuigd bleef dat ik gezond was.
Tijdens een pittige yogales op de camping voelde ik mijn spieren flink verzuren. En daar ging mijn brein: zie nou wel, mijn spieren kunnen dit niet aan. Start hier toch de terugval, aan het begin van de vakantie? Ik kreeg er hoofdpijn bij, begon te zweten en voelde me heel vermoeid. Toen keek ik naar de mensen om me heen. Ook deze ‘gewone mensen’ stonden te zweten en te steunen. Dat bracht mildheid. Ik kon tegen mezelf zeggen: het is oké dat je verzuurde spieren hebt, en angst voor dit gevoel mag er zijn. Ik hoef het niet weg te stoppen. De rest van de les ging prima, en apart van wat spierpijn was ik daarna oké.
Dit soort dialogen had ik een paar keer per dag. Door mijzelf terug te trekken en ademhalingsoefeningen te doen, kreeg ik het voor elkaar om bij mijn emoties als angst en verdriet te komen en deze vriendelijk te onderzoeken en toe te laten. Daarna verdwenen de klachten als sneeuw voor de zon.
Langzaam merkte ik dat de dialogen afnamen, dat ik steeds minder bezig was met het doorbreken van mijn op-prikkels-en-klachten-geconditioneerde brein en dat ik weer begon te leven. Écht te leven.
In dit proces van loskomen van mijn ziekte, kwam ik al snel tot de conclusie dat ik mijn hele leven veel emoties heb weggestopt en nauwelijks boosheid gevoeld heb. Hiervoor heb ik een paar sessies stressortherapie gevolgd. Ik had echt behoefte om even heel ‘diep’ te gaan en ook te kijken naar mijn jeugd. In die sessies zijn we gaan ontdekken welke triggers mijn brein heeft om emoties weg te stoppen. Toen ik die gevonden had, kon ik al mijn lichamelijke klachten in mijn leven, terugleiden naar (onderdrukte) emotionele gebeurtenissen. Hierdoor kan ik er ook in de toekomst alert op blijven.
Mijn boodschap aan de gezondheidszorg
Mijn boodschap aan de gezondheidzorg: wees alert op de werking van het brein. Het is belangrijk om er bewust van te zijn dat de symptomen écht zijn, maar dat de oorzaak verschillend kan zijn. Benader de patiënt als een mens vol met ervaringen, conditioneringen, angsten en onbewust onderdrukte emoties. Geef educatie over de werking van het brein en laat de patiënt zijn, haar of hun eigen pad hierin ontdekken.
Auteur: Geertje (achternaam bekend bij stichting Emovere).
Dit verhaal kwam tot stand in samenwerking met Stichting Emovere.
Stichting Emovere is opgericht door ervaringsdeskundigen en professionals. Zij wil bewustzijn bevorderen en kennis en ervaring delen over de invloed van (onbewust) verdrongen emoties op het ontstaan en in stand houden van aanhoudende lichamelijke klachten en chronische pijn. Hierdoor krijgen mensen meer mogelijkheden voor herstel en preventie. Stichting Emovere heeft tot doel een brede dialoog op gang te brengen en maatschappelijk draagvlak te creëren om dit bredere gedachtegoed te integreren in de Nederlandse gezondheidszorg en maatschappij. Voor meer ervaringsverhalen, uitleg en informatie, kijk eens op de site De pijn voorbij.
