Anders kijken naar onbegrepen lichamelijke klachten (14): het verhaal van Cindy

Miljoenen mensen kampen met lichamelijke klachten waarvoor geen oorzaak wordt gevonden. Dergelijke klachten vragen veel van patiënten, (zorg)professionals en financiers. De stichting Emovere kijkt anders naar onbegrepen lichamelijke klachten. En vaak met een verrassend positief resultaat. In deel 14 het verhaal van  Cindy (49), Management Liaison. Klachten: chronische rug-en nekpijn.

Ik was zestien jaar toen mijn lage rugklachten begonnen. Mijn vader en broertje hadden het ook, dus ik schonk er niet zoveel aandacht aan. Totdat het me ging belemmeren. Ik wilde ook alles kunnen, zoals leeftijdsgenoten. Vaak ging ik ondanks de pijn gewoon door. Als ik alleen was, lag ik vaak in bed en dat zag niemand. Bij de huisarts werd ik al snel naar fysiotherapie gestuurd. Na een paar behandelingen ging het dan wel weer. Totdat het na een paar weken weer terug kwam.

Niets hielp
Dit ging zo jaren door. Uiteindelijk een doorverwijzing naar de orthopeed. Er was een hernia te zien tussen L4 en L5 en bij een MRI jaren later nog een hernia tussen L5 en S1. Nu dacht ik te weten waar de klachten vandaan kwamen. De pijn verdween soms en kwam dan weer terug. Dit herhaalde zich jaren achter elkaar. Opereren was geen optie, want uitstraling naar mijn benen was zeer beperkt, de pijn zat voornamelijk in de rug en de boodschap was dat ik hier eigenlijk maar mee moest leren leven.

“De boodschap was: leer er maar mee leven”

Inmiddels had ik ook migraine, waarvoor ik veel pijnstillers nam. Sporten deed ik niet meer, want dit verergerde mijn pijnklachten. In al die jaren ben ik terechtgekomen bij: psychologen, osteopaten, voetreflextherapie, fysiotherapeuten, revalidatiearts, neuroloog, orthopeed, is er een korset aangemeten en ben ik getaped. En allemaal hadden ze verschillende meningen en adviezen. Ik heb supplementen geslikt, maar ook zonder resultaat. Soms waren de klachten bijna weg en andere momenten lag ik een paar dagen plat op bed met heel veel pijn. Mijn pijn was vaak onderwerp van gesprek en iedereen had wel een mening of advies en op een gegeven moment vroeg bijna niemand er meer naar.

Ik belandde in een vicieuze cirkel. Tot 2022. In dat jaar kwamen er zoveel emoties samen (overlijden, bruiloft, opgroeiende pubers) dat de pijn in mijn rug en maag weer toenam, waardoor ik wel drie tot vier keer in een week bij de chiropractor kwam. Ik had inmiddels wel in de gaten, dat stress de klachten verergerde. Tot overmaat van ramp viel ook mijn haar uit. Roofbouw op mijn lijf volgens de dermatoloog. In februari 2024 kreeg ik een griepje en daarna ging het licht uit. Ik kwam in een burn-out terecht en voelde me een bejaarde. Ik had overal pijn. Mijn lijf kon niet meer.

“Ik had overal pijn, mijn lijf kon niet meer”

Niets mis met mijn rug
In de sportschool (inmiddels had ik een personal trainer gevonden) kwam ik in gesprek met Rins Sparnaaij. Na een korte kennismaking ben ik het traject van acht weken gestart. Hij zei: “Er is niks mis met jouw rug, deze is niet kapot. Maar door de pijn, die er echt wel is, word je beschermd om je emoties niet te hoeven voelen. Dus de pijn zit in je rug, maar de oorzaak zit in je brein.”

Dit voelde in het begin heel onwerkelijk. Ik ben gestart met het boek ‘Zero pain now’ van Adam Heller en tijdens het lezen werd de pijn al wat minder. In dit boek las ik allerlei verhalen van mensen die net als ik angsten hadden, maar ook boosheid. Ook las ik dat mensen die chronische pijn hebben, vaak perfectionisten zijn, pleasers, control freaks, gezien willen worden etc. Allemaal eigenschappen die ik herken bij mezelf.

“Mensen met chronische pijn zaak vaak perfectionisten,  pleasers, control freaks”

Verdrongen gevoelens
Inmiddels was ik erachter gekomen dat mijn leven gebaseerd was op wat anderen van mij vonden of vonden hoe ik me moest gedragen. Daar paste ik mezelf dan op aan. Niet wetende dat ik mezelf steeds op die manier afkeurde. Ik leerde in de sessies hoe mijn brein in elkaar zat en dat ik alle emoties van vroeger wegstopte door maar door te gaan of te vluchten. Dat mijn gedachten niet perse de waarheid zijn, maar dat ik deze zelf heb gecreëerd op basis van wat ik vroeger als kind had meegemaakt. Toen ik zeven jaar oud was kreeg ik een zusje dat vrij snel na de geboorte hersenvliesonsteking kreeg en vanaf dat moment stond het gezinsleven in het teken van haar. Ik leerde naar mensen te kijken en daar mijn gedrag op aan te passen. Dus als iemand boos was, dan hield ik me op de achtergrond. Als iemand heel blij was, dan deed ik mee, enz. Praten over emoties, dat deden we thuis nooit. Gewoon doorgaan.

Een van de opdrachten die ik van Rins kreeg, was elke ochtend en elke avond opschrijven waar ik mee zat, ongenuanceerd, met vloeken en schelden en typefouten. Daarnaast moest ik beschrijven welke emoties ik daarbij voelde en waar ik deze in mijn lijf voelde. Dit was zo’n eyeopener. Ik werd rustiger, kalmer en vooral veel milder naar mezelf. Het was vooral angst die ik in mijn kinderjaren had opgebouwd en was vooral heel boos op heel veel mensen en op de wereld. Ik ben de angst en de boosheid gaan onderzoeken. Ik wilde graag controle over alles hebben. Dat was een beschermingsmechanisme geworden om mijn hoofd rustig te krijgen en mijn gedachten gerust te stellen.

Door dit inzicht en te weten hoe het brein werkt, leerde ik mezelf en mijn patronen steeds beter kennen. Daarnaast moest ik ook elke dag een superkracht benoemen die ik graag wilde zijn. Hier zat heel veel weerstand op. Ik kon toch niet zeggen van mezelf dat ik mega positief wilde zijn vandaag? Toch ging dit na verloop van tijd beter, omdat ik mezelf meer en meer kon accepteren zoals ik ben. Een andere opdracht was om een tijdlijn te maken vanaf de geboorte tot nu en daar alle gebeurtenissen die veel impact hebben gehad op te schrijven. Op de tijdlijn stonden heel veel gebeurtenissen die ik wel kon herinneren, maar qua emoties had weggestopt.

Letting Go
Al deze emoties zorgden ervoor, dat mijn emmer altijd vol was en dit projecteerde ik voornamelijk op mijn kinderen en man. Ik ben bij Rins mijn innerlijke kind aan gaan kijken en ervoor gaan zorgen, ben EFT gaan toepassen en de Letting Gomethode. Deze laatste methode werkt voor mij het beste. Met deze methode ga ik terug naar de gebeurtenis en laat alle emoties opkomen. Daarna kijk ik waar ik dit voel in mijn lijf en kijk hier met mildheid naar, zonder oordeel. Daarna voel ik letterlijk de emotie wegstromen. Een laatste opdracht was negatieve belemmeringen ombuigen naar iets positiefs en dit vaak en met volle overtuiging herhalen.

In een paar dagen was ik van mijn pijn af. In eerste instantie dacht ik nog, dit is toeval, maar na inmiddels een jaar ben ik nog steeds pijnvrij en heb ik die hevige pijnen nooit meer gehad. Ik heb in de sessies geleerd om vanuit vertrouwen te leven in plaats van leven in angst. Ook leerde ik meer naar mezelf te kijken in plaats van naar anderen. Als ik me irriteer aan een persoon om dit bij mezelf te gaan onderzoeken in plaats van boos te worden op die persoon. Er is dan iets in mij getriggerd en dat mag ik dus aankijken en doorvoelen. Gebeurtenissen die bij anderen gebeuren, ook daar was ik vaak door van slag. Bij Rins heb ik geleerd om dit los te laten. Ik mag meeleven, maar niet het verdriet van de ander overnemen. Dat is het pad van de ander.

“Meeleven zonder het verdriet van de ander over te nemen”

Heel soms merk ik: ‘hé, de pijn is er weer’, maar nu weet ik, dat er dan emoties zijn geweest die ik weg wilde stoppen. Dus dan ga ik terug en laat ik deze emoties helemaal toe en dan voel ik de pijn in een paar minuten wegtrekken. 36 jaar rondgelopen met pijn, van de ene specialist naar de andere, enorm veel kosten gemaakt. Ik kan eigenlijk niet in woorden uitdrukken wat dit voor mij betekent. Ik heb gewoon geen pijn meer en daarnaast ben ik veel milder geworden. Deze ellende wil ik zo graag anderen besparen. Ik kan weer boodschappen tillen, het huishouden doen een hele dag en op een feestje de hele avond staan. Zware meubels tillen, een hele dag lichamelijke belasting, ik heb gewoon geen last meer!

Mijn boodschap aan de gezondheidszorg
Ik ben blij dat ze er zijn en met de kennis die ze hebben, maar als er lichamelijk geen verklaring is voor klachten, vraag dan eens hoe de afgelopen jaren zijn verlopen. Hoe zit iemand in elkaar? Wie is deze patiënt? Het had mij veel ellende gescheeld. Ik ben nog steeds bezig om mijn angst en boosheid toe te laten, die er vroeger niet mochten zijn en na 36 jaar zie en verwelkom ik ze!

Tekst: Cindy (achternaam bekend bij stichting Emovere).

Dit verhaal kwam tot stand in samenwerking met Stichting Emovere.
Stichting Emovere is opgericht door ervaringsdeskundigen en professionals. Zij wil bewustzijn bevorderen en kennis en ervaring delen over de invloed van (onbewust) verdrongen emoties op het ontstaan en in stand houden van aanhoudende lichamelijke klachten en chronische pijn. Hierdoor krijgen mensen meer mogelijkheden voor herstel en preventie. Stichting Emovere heeft tot doel een brede dialoog op gang te brengen en maatschappelijk draagvlak te creëren om dit bredere gedachtegoed te integreren in de Nederlandse gezondheidszorg en maatschappij. Voor meer ervaringsverhalen, uitleg en informatie, kijk eens op de site De pijn voorbij.