Anders kijken naar onbegrepen lichamelijke klachten (12): het verhaal van Klaudi   

Miljoenen mensen kampen met lichamelijke klachten waarvoor geen oorzaak wordt gevonden. Dergelijke klachten vragen veel van patiënten, (zorg)professionals en financiers. De stichting Emovere kijkt anders naar onbegrepen lichamelijke klachten. En vaak met een verrassend positief resultaat. In deel 12 het verhaal van Klaudi (46), voorheen commercieel administratief medewerker, sinds vijf jaar coach. Klachten: astma, bronchitis, hooikoorts, allergieën, eczeem, benauwdheid, burn-out. 

Vanaf dat ik een jaar of 3 ben, heb ik last van eczeem en vanaf een jaar of 5 kwamen daar astmatische bronchitis, hooikoorts en allergieën bij. Ik was voor van alles allergisch; dieren, huisstofmijt, pollen, gras, bomen enz. Ik noemde het altijd het ‘complete pakket’, omdat ik had begrepen dat deze combinatie vaker voorkomt. Ik bleef weg van dieren, nam medicatie als ik benauwd was en smeerde cortisonen crèmes als mijn eczeem weer eens opflakkerde. Als kind accepteerde ik dit en stond er niet zo bij stil.

Zo’n 25 jaar geleden startte ik met het laatste jaar van mijn studie ‘Agroprodukt Kunde’. Daarvoor had ik een opleiding tot apothekersassistente gedaan, maar het idee om op mijn negentiende in een apotheek bij ons in de wijk te staan, benauwde mij enorm. Daarom koos ik voor een vervolgstudie op een Agrarische Hogeschool. Niet omdat de studie mij nou zo leuk leek, maar vooral omdat de vrijheid van een studentenleven mij zo fijn leek. En dat was het ook, de studie zelf heb ik voornamelijk op wilskracht gevolgd. Ik heb mijn diploma gehaald.

In het laatste jaar van mijn studie, dat voornamelijk uit een stage bestond, besloot ik te gaan samenwonen met mijn vriend, nu mijn echtgenoot. Daarvoor verhuisde ik naar Zeeland, de andere kant van het land. Toen ging het mis. Mijn huid was al lichtelijk geïrriteerd, maar dit werd veel erger. Tubes cortisonen crèmes en zalven heb ik gesmeerd, niets hielp. Mijn gezicht zwol helemaal op. Met dikke ogen, een dun huidje en prikkende pijn zat ik dagelijks in de trein op weg naar mijn stage. Mensen staarde mij aan en ik deed alsof ik het niet zag. Ik had lichte brandwonden van het krabben en deed daar naar anderen vrij luchtig over. Het was natuurlijk heel irritant, maar ik wilde vooral sterk blijven. Kwetsbaarheid bestond niet in mijn woordenboek. Terwijl ik eigenlijk altijd heel gevoelig ben geweest.

“Kwetsbaarheid bestond niet in mijn woordenboek, terwijl ik altijd heel gevoelig ben geweest”

Symptoombestrijding
Uiteindelijk heb ik in het ziekenhuis lichttherapie gevolgd om de huid dikker te maken. Ik smeerde me iedere avond van top tot teen in met vette crème, deed dan stoffen handschoenen aan en sliep in een katoenen pyjama op een andere kamer omdat dit rustiger was voor beiden. Allemaal symptoombestrijding dat maar een beetje hielp. Dat voelde op dat moment ook zo. Ik dacht; ik ben iets aan doen wat niet werkelijk de oorzaak aanpakt, maar ik wilde er zo graag vanaf!

“Allemaal symptoombestrijding dat maar een beetje hielp”

Ik heb me in die tijd vaak eenzaam, verdrietig en machteloos gevoeld, dat heb ik achteraf kunnen erkennen, want in het moment duwde ik die gevoelens weg. Er was wel ruimte voor tranen, maar het waren vooral tranen om de situatie; niemand vindt het immers leuk om extreme eczeem te hebben. Ik leefde op wilskracht en bleef zoveel mogelijk dingen doen om zo normaal mogelijk de dag door te komen.

Na een klein jaar zijn we samen vanuit Zierikzee verhuist naar België. Dat was voor mij een verademing. Ik voelde mij vastzitten op dat eiland, het was zo niet mijn plek! Met terugwerkende kracht denk ik dat de studie die ik niet echt leuk vond, het verhuizen naar Zeeland en het loskomen van mijn ouders een grote impact op mij hebben gehad. Toentertijd vond ik dat ik daar niet kinderachtig over moest doen; dat doe je toch gewoon allemaal?!

Carrière
In België ben ik een aantal keer naar een alternatieve behandelaar geweest die echt de tijd nam om te luisteren naar mijn verhaal. Hij raakte me, ik had het gevoel dat hij mij begreep. Mijn klachten verdwenen redelijk snel en het extreme eczeem is nooit meer teruggekomen.

Met mijn werk carrière verliep het anders. De eerste jaren verliepen nog redelijk normaal, al had ik wel het gevoel niet altijd op de juiste plek te zitten. Telkens was de lol er na bepaalde tijd vanaf en wilde ik weer iets nieuws. Eindeloos veel baantjes heb ik gehad. De laatste drie dienstjaren ben ik zelfs vijf keer aan een nieuwe baan begonnen. Uiteindelijk kon ik mijn gevoel van constante ontevredenheid over mijn werk niet langer negeren.

In september 2017 besloot ik met een vriendin te gaan wandelen in de Alpen. Daar, hoog in de bergen, voelde ik mij voor het eerst sinds lange tijd weer vrij. Ik vroeg mij af; wat ben ik toch allemaal aan het doen?! Ik wil leven en niet overleven!

“Ik wil leven, niet overleven”

Vrij
Ik had de overtuiging dat ik moest werken. Ik was immers jong en gezond, we hadden ondertussen twee kinderen en ik wilde aan het ideale plaatje van de maatschappij voldoen. Na die vakantie kwamen er heel veel verdrongen emoties omhoog. Ik kreeg burn-out, of misschien wel bore-out klachten, en zocht hulp. Een gesprek met een coach was een eerste stap. Hoe kon het nou dat ik, die toch alles had, zoveel moeite had met mijn leven? Ben ik nou gek?! Onder begeleiding van de coach besefte ik dat ik niet gek was, maar wel heel mijn leven mijn kwetsbare kant had weggeduwd. Ik ben heel veel van mijzelf gaan oplossen en ben de opleiding ‘Effortless Coaching’ gaan doen. Sindsdien ben ik als coach begonnen met mijn eigen praktijk.

Soms flakkeren klachten nog op, vooral als ik mij ergens niet vrij bij voel. Maar door het vele werk wat ik heb verzet, herken en erken ik de emoties en overtuigingen achter de klacht veel sneller. Ik weet wat voor onderzoek mij dan te doen staat en vraag ook sneller om hulp bij het ontmantelen van mijn saboteurs.

Ik gun iedereen een leven waarin ze elke dag genieten (zo heet mijn eigen onderneming 🙂) en fysiek, mentaal en emotioneel pijnvrij zijn. Er is zoveel meer mogelijk dan we denken. Ik heb mijn plek gevonden, dat gun ik anderen ook.

Tekst: Klaudi Asbreuk

Dit verhaal kwam tot stand in samenwerking met Stichting Emovere.
Stichting Emovere is opgericht door ervaringsdeskundigen en professionals. Zij wil bewustzijn bevorderen en kennis en ervaring delen over de invloed van (onbewust) verdrongen emoties op het ontstaan en in stand houden van aanhoudende lichamelijke klachten en chronische pijn. Hierdoor krijgen mensen meer mogelijkheden voor herstel en preventie. Stichting Emovere heeft tot doel een brede dialoog op gang te brengen en maatschappelijk draagvlak te creëren om dit bredere gedachtegoed te integreren in de Nederlandse gezondheidszorg en maatschappij. Voor meer ervaringsverhalen, uitleg en informatie, kijk eens op de site De pijn voorbij.