Opvang asielzoekers: een alternatieve benadering 

Recent vond er een bijeenkomst plaats over de opvang van asielzoekers in een nieuw te vestigen centrum in Bedum. De reacties van de aanwezige inwoners waren niet bepaald positief, zoals vaak voorkomt bij dergelijke bijeenkomsten. Begrijpelijk: verandering in je eigen omgeving kan immers uitdagend zijn. Bovendien ligt dit onderwerp heel gevoelig in de huidige tijd en het politieke klimaat. Is er niet een andere manier om dit probleem aan te pakken?

In plaats van te focussen op grote locaties nabij bestaande woonwijken, zou het mogelijk zijn om te ‘verdunnen’: net zoals suiker zich mengt met thee, kunnen we ook zoeken naar oplossingen die minder ingrijpend zijn voor de lokale gemeenschap.

Een paar jaar geleden schreef ik al eens over dit onderwerp toen ons dorpje Den Andel – met 200 huizen en 500 inwoners – een kans kreeg om een nieuw Syrisch gezin onderdak te bieden. We hadden al een huis beschikbaar, er was draagvlak maar helaas bleek ons dorp volgens de regels van het COA niet geschikt (o.a. omdat er geen spoorverbinding of voldoende voorzieningen waren zoals supermarkten). Dit was teleurstellend, want als we deze aanpak nu opnieuw bekijken, zouden we theoretisch gezien op elke 200 huishoudens een gezin kunnen huisvesten en, fijner nog dan nu, laten ‘inburgeren’, zonder ergernis van mensen ‘die daar niets van moeten hebben’

Oplossing
Hoe kan het werken? Stel je voor dat 10 procent van onze inwoners bereid is om een gezin of enkele alleenstaande asielzoekers op te vangen en hen als buddy’s bijstaat en hen te huisvesten in hun buurt/dorp. Dat zou betekenen dat we 50 mensen moeten vinden die deze uitdaging willen aangaan binnen een gemeenschap van 500 mensen (gemiddeld 200 huizen). 50 supporters van een gezin (of een paar alleenstaanden dus) die buddy begeleider, helper, etc. zijn. En de andere 450 hoeven er niets mee. Echte verdunning dus: een oplossing. Reken je dit al vast door voor heel Nederland/Europa etc.? Volgens mij kunnen we dan we een tijdje vooruit.

Disruptieve benadering
Wat is daarvoor nodig? Ruimte voor deze ‘disruptieve’ benadering: een regelvrije zone om dit uit te testen. Ons dorp durf ik wel weer eens te vragen. Mijn ervaring leert dat wanneer je openhartig hierover praat met buurtbewoners, er vaak begrip en steun ontstaat voor dergelijke initiatieven. Dit biedt niet alleen kansen voor degenen die hulp nodig hebben, maar versterkt ook de banden binnen onze eigen gemeenschap.

“Ga in gesprek met de nieuwe Nederlanders”

Laten we samen nadenken over manieren waarop wij als wijken/dorpen deze uitdaging kunnen aangaan en tegelijkertijd onze sociale cohesie versterken!

Oproep: zoek de mensen op die willen helpen en ga in gesprek met de nieuwe Nederlanders zelf.

Tekst en fotografie door Engbert Breuker

Engbert is ‘Aansteker’. Waar hij komt werkt hij ‘’aanstekelijk’’. Het leiden van mensen in hun ontwikkeling en het sturen op relaties staat voor hem centraal. Hij werkte daarom als Chief Emotions Officer (CEO) bij een implemenatiebureau. Op dit moment is hij verbonden aan Pentascope en mede-initiator van Vakland Het Hogeland: leven lang leren in de praktijk met regio als klaslokaal. Engbert zit in de RvT van een grote VO scholengemeenschap, is bestuurder van Strong Babies (zorg), nieuwscommentator bij RTV NOORD, leest hij de bingonummers in het dorpshuis en is ‘management’ DJ. Deze column is eerder gepubliceerd in De Breukerbrief.