Het verhaal van de Buffeldoorn
Ondanks zijn geringe omvang is de buffeldoorn een van de meest indrukwekkende soorten op de Afrikaanse savanne. De boom is een belangrijke voedselbron voor een grote verscheidenheid aan dieren en levert waardevolle eiwitten aan olifanten, giraffen, koedoes, antilopen, bavianen en eekhoorns in de droge wintermaanden.
De culturele betekenis van de buffeldoorn voor de omvangrijke Zoeloe-bevolking van Zuid-Afrika is groot. Voor hen staat de buffeldoorn voor inspiratie, evenwicht en voor respect aan overleden familieleden.
De buffelboom wordt ook vaak de ‘levensboom’ genoemd. Meest opvallend zijn de zigzagvormige takken en de uniek gevormde doornen. De doornen bestaan uit tegenover elkaar geplaatste paren van een gebogen doorn en een rechte doorn, die zich in elke bocht van de tak bevinden.
Volgens de Zoeloecultuur vertegenwoordigt de gebogen doorn iemands fysieke leven en de rechte doorn iemands spirituele leven. En net zoals onze levenspaden nooit rechtlijnig zijn, vertegenwoordigen de zigzagtakken de meanderende reis die we maken.
De gebogen en haakvormige doornen zijn complementaire tegenstellingen en vertegenwoordigen de uitersten in ons leven. Ze geven de balans aan tussen wat we nodig hebben en wat we willen.
De doornen adviseren ons om naar het verleden te kijken om de toekomst te begrijpen. En zoals de gebogen doorn ons wortels geeft en de rechte doorn ons vleugels, kunnen we zweven als de hoogste adelaar, maar toch geaard blijven als de hoogste boom.
Dit zorgt voor evenwicht in ons leven.
Volgens de Zoeloes staat de buffelboom in contact met het spirituele hiernamaals. Als iemand ver van huis sterft, dan reist een familielid met een tak van de buffeldoorn naar de plek waar de overledene is gestorven. Eenmaal aangekomen houdt hij de geest van de overledene vast in de gebogen doorn. Mocht hij met het openbaar vervoer naar huis reizen, dan koopt hij twee kaartjes en legt de buffeldoorntak op de stoel naast hem. Dit geeft aan dat de stoel bezet is. Bij terugkeer naar de geboorteplaats van de overledene wordt zijn geest door de rechte doorn vrijgelaten, waardoor de heilige cirkel van het leven voltooid wordt.
Op 21 januari 1879 viel een grote troepenmacht van zo’n 3.000 Britse soldaten Zoeloeland binnen bij Rorke’s Drift en bereikte een sfinxvormige heuvel, bekend als Isandhlwana, waar ze hun kamp opsloegen. De volgende dag werd het bataljon gesplitst, waardoor er zo’n 1.300 man in het kamp achterbleven.
Een troepenmacht van zo’n 10.000 Zoeloestrijders viel hen aan, en hoewel de Engelse infanterie zeer ervaren was, werd het regiment volledig vernietigd. Slechts een paar Engelsen overleefden de aanval. De Zoeloes verloren zo’n 4.000 mannen. Tijdens deze slag vond een zonsverduistering plaats en sindsdien noemen Zoeloes deze dag, 22 januari, de ‘dag van de donkere maan’.
Het duurde lange tijd eer de verdreven bevolking weer terugkeerde naar de plek waar het slagveld plaatsvond. De Zoeloedoden waren nog niet begraven. De vlakte bij Isandhlwana lag bezaaid met de botten van de gevallen krijgers.
Kunt u zich voorstellen dat de nabestaanden van deze 4.000 mannen elk met een tak van de buffeldoorn naar deze vlakte kwamen om het evenwicht weer te herstellen?
De metafoor van dit verhaal: vind evenwicht op je eigen – vaak dagelijkse – slagveld en luister naar je innerlijke stem.
Tekst: Allan McSmith
Allan is ruim dertig jaar wildernisgids en natuurbeschermer. In de wildernis laat hij het belang en de betekenis van natuur diep ervaren, evenals de urgentie om ons natuurlijk erfgoed te behouden en te herstellen. Alan is tevens een inspirerend spreker en auteur. Meer informatie:www.alanmcmsmith.com
