De wil, een pad dat leidt naar de Bron

Op zoek naar de Bron zijn we aan boord gegaan van ons schip: we verlieten de vaste grond, lieten voor even onze vaste rollen achter en denken nog steeds te weten wie we zijn, een vader, docent, verpleegkundige, vuilnisvrouw, directeur, maar nu even niet. We zijn nog niet op volle zee, en varen tussen de eilanden, oriëntatiepunten die ons laten weten dat we reizigers zijn geworden. 

De maatschappelijke normen die ons op onze plek hielden, in de rol, zodat wie we waren en wisten wat we moesten doen, zijn verschoven; zijn er nieuwe voor in de plaats gekomen?

Misschien kloppen we onszelf op de borst en zeggen: kijk eens, dit durven we, we hebben zomaar ons gewone leven achter ons gelaten. Of: wíj staan anders in het leven, zijn zoekers, wij zijn ‘spiritueel’. Het is lastig om jezelf dan niet beter te vinden dan de ander. Oude normen worden ingeruild, nieuwe aangenomen: nu moeten we ons wel bewust zijn van wat we doen, we moeten mediteren, soms wordt dat woord ‘moeten’ ‘mogen’: ‘ik mag dat aankijken’, terwijl we bedoelen: ‘ik moet dat eens nader onderzoeken’. En wie is die ik die vindt dat je dat moet (of mag) doen? We bedoelen nog steeds hetzelfde, houden ons tegelijkertijd voor dat het zachter mag worden, dat we ons niet onder druk hoeven te zetten. Het is de oude ik in een nieuw jasje.

“Het is lastig om jezelf dan niet beter te vinden dan de ander”

Reis
In 2000 ging ik een half jaar op reis. Ik had mijn praktijk afgerond, huis leeggeruimd en de spullen lagen in de opslag. Los wilde ik zijn van alles. Ik was even geen therapeut of leraar, was vooral reiziger, onderzoeker. En ik schreef, ik zou over mijn reis en mijn bevindingen een boek maken. Ik had de druk van een volle praktijk achter me gelaten maar ook hier moest ik ‘het’ nog steeds voor elkaar zien te krijgen. Dit was mijn kans, het moest lukken, in dit halve jaar moest ik alles wat in mijn onderbewuste huisde, onderzoeken en naar boven krijgen: ik was op pelgrimstocht. En hoewel ik overstak naar eilanden die elk hun eigen indruk op mij maakte en met hun sfeer bepaalde lagen in mij blootlegde, waren die overtochten kort, al snel was er weer vaste grond.

‘Moeten’ vervangen door ‘mogen’ haalt de druk niet weg; het klinkt alleen wat zachter. Die immense drijfveer zit in ons hoofd, en er is streven, waar we ook zijn, wat we ook willen realiseren, vaak is er een gevoel van nood. Dat kan sterker zijn als er in je kindertijd meer onveiligheid is geweest, meer trauma. De nood wordt een dwang die ons verder wegvoert van de Bron. Wat gebeurt er als we in plaats van ‘moeten’ en ‘mogen’ hier het woord ‘willen’ gebruiken?

“Moeten’ vervangen door ‘mogen’ haalt de druk niet weg”

De wil
De wilsontwikkeling begint als het kind 2,5 – 3 jaar is. De periode waarin het kind in alle vrijheid zijn wereld kon onderzoeken is voorbij; het begint zijn kwetsbaarheid te beseffen. En daar is de wil, een van die kwaliteiten waarin Zijn voelbaar wordt: het vermogen om iets te willen, om nee te zeggen of ja. De wil is als een spier die getraind moet worden, hij heeft ruimte nodig voor ontdekkingen en heedt ook begrenzing nodig. De wil geeft het kind steun.

De wil kent verschillende lagen, en kan zich in de loop van een leven steeds verder ontwikkelen. Het dichtstbij het ‘moeten’, ligt de wil van de dwang, de koppige wil. Als je deze wil onderzoekt dan komen direct je schouders in beeld, die je eronder moet zetten om het voor elkaar te krijgen; hier zijn de verstijfde spieren. Het is een wil die niet toelaat om beperkingen te zien of te accepteren, een wil waarin veel boosheid ligt verborgen. Onderzoeken van de boosheid brengt je in contact met de pijn van de gekwetstheid. Je komt dieper in contact met je zelf en de dwang ontspant.Sterker nog, je hele zicht wordt ruimer, je bent in staat om beperkingen onder ogen te zien.

Elke realiteit komt met beperkingen. Hier komt de wijsheid in beeld en dat wat en wie we in wezen zijn krijgt ruimte. We hoeven niet meer vast te houden aan dat ene idee: dat we iemand zijn als we iets specifieks, dat we voor ogen hadden, hebben bereikt. Die overtuiging dat wie we zijn, bepaald wordt door ons handelen, door de bereikte doelen. Je kunt zelfs opgelucht ademhalen als iets dat je najaagde niet is gelukt, als je dat kunt accepteren. Zo wilde ik ooit de boerderij waarin ik woonde, verbouwen tot een centrum waar cursussen konden worden gegeven. Ik kreeg de financiering niet rond en achteraf was ik zo blij dat het niet door was gegaan.

“Je kunt opgelucht ademhalen als iets dat je najaagde niet is gelukt”

Levenspad
Dit brengt ons bij het persoonlijke levenspad: Ieder van ons heeft zo’n levenspad en hoe meer je dat gaat zien, hoe gemakkelijker je het krijgt in je leven. Dat vraagt een zekere overgave, een wil die wil buigen, die wil luisteren naar de realiteit, een dergelijke wil zit niet zozeer in je schouders of in een koppige nek, maar deze ervaar je meer als echte steun, in je ruggengraat en in je bekkenbodem. Het hoofd buigt zich voor de realiteit.

Als mensen zijn we niet oneindig machtig, we zijn kwetsbaar, worden bepaald door wat er in de wereld gebeurt, door onze gezondheid, de contacten die we wel of niet opdoen, de ervaringen in ons leven. Onze ziel wil groeien, wil zich verder ontwikkelen, daarom zijn we hier. Ons levenspad komt voort uit de Bron, maakt er deel uit. Dat pad nodigt ons uit, daagt uit, verleidt. Het kan ons leiden door diepe dalen van pijn, verdriet, gemis, lagen van woede, haat, angst, en tot momenten van grote vreugde, stille tevredenheid en innerlijke rust die alsmaar langer duren.

Gids
De wil is als een gids die jou leidt op je levenspad, terug naar de Bron waarin je je ooit baadde. Waar je terugkeert met alle groei die je hebt doorgemaakt. In de Bron ben je, één met de Bron ben je en tegelijkertijd sta je vol in het leven, in de wereld ben je maar niet van de wereld. De wil is standvastig en helpt je in je gronding.

Ervaren
Neem de tijd om goed te gaan zitten, te gronden en je aandacht te richten op je verticaliteit. Adem dan een paar keer diep in en uit.
Voel jezelf verbonden tussen hemel en aarde, dit is waar je bent nu, in dit moment.
Focus dan op het zitten.
Voel je de kruin in je hoofd, adem er een paar in, in en uit
Op de uitademing voel je jezelf zakken, je hoofd komt vrij van gedachten
Voel de adem door je nek gaan, je schouders hoofd, adem in en uit
Voel de adem langs je ruggengraat naar beneden glijden, adem in en uit
Voel je adem in je rug, hoe die rug op de inademing uitzet, voel de breedte, de kracht
Voel hoe op de uitademing die hele onderrug meedoet, je billen, je bekkenbodem, je zitbotjes
Benen, voeten op de grond of je knieën als je op een kussentje zit.
Voel je hele gestalte zitten.
Breng dan je aandacht naar je buik en naar je buikcentrum.
Dat gebied twee vingerdiktes onder je navel en een stukje naar binnen
Adem in je buikcentrum.
Hier ben je, hier zit je, hier is standvastigheid.
Wil kan voelen als een berg, een mountain
Onbeweeglijk, stil, kalm.
Stel je voor dat hier je handelen vandaan komt
Hoe voelt dat en hoe ziet dat eruit?

Ik wens je uren van standvastigheid.

De gehele oefening is ook te beluisteren als podcast:

De volgende maand is er geen blog van mij. Ik neem vakantie. In september gaan we kijken naar de verlangens op jouw levensreis.

Tekst, headerbeeld en podcast door: Lenie van Schie.

Lenie van Schie is auteur, spiritueel coach en GZ-psycholoog. Haar derde boek Langs de weg van het hart kwam in 2021 uit bij uitgeverij Samsara. Eerder schreef Lenie een gastblog over waarom we voor verandering in de samenleving niet alleen actie in onze buitenwereld, maar ook in onze binnenwereld nodig hebben. 

Op zoek naar meer blikverruimende verhalen? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief, dan mis je niks.