De schutting generatie

Schuttingen. Je ziet ze overal staan. Nagenoeg iedereen met een tuin zet er een schutting omheen. Iedereen wil privacy, het eigen territorium afbakenen. In feite doen we dit met alles. Met grond, bedrijven, landen, continenten. Michael van Loenen is er klaar mee en vraagt zich af of we ooit ook een schutting om de aarde zullen bouwen.

Ja, wij hebben ook schuttingen. Aan beide zijden. Schuttingen met de buren. We wonen in een kindvriendelijke buurt uit de jaren 80. Een rijtjeshuis waar we met veel plezier wonen.

Op sommige ochtenden staar ik wel eens uit het raam en kijk ik uit over alle tuinen. De tuinen van ‘ons’ rijtje en de tuinen van de ‘overkant’. Grappig dat een tuin ook weer iets zegt over de mensen die er wonen.

Heel vaak verwonder ik me erover. De tuinen. Ik zie ze allemaal omlijnd met schuttingen. Hokjes hebben we ervan gemaakt. Een tijdje terug had ik het er eens over met verschillende mensen: waarom doen we dat eigenlijk? Die schuttingen? Ja, je wilt toch wat privacy hè. Je wilt toch niet dat iedereen zo je tuin in kan lopen.

Touché denk ik dan. Even wat privacy is wenselijk. Maar als ik dan vervolgens in mijn hangmat lig en ik staar naar de daken, dan denk ik: welke privacy? Iedereen kan vanuit zijn dakraam in onze tuin kijken.

Onlangs was de politie langs geweest. Er worden in onze buurt steeds meer inbraken gepleegd, dus op die tuindeur moet echt een slot komen, was het advies. Tijdens het monteren van het slot bedacht ik me: een beetje boef moet toch wel de vaardigheden hebben om over dit hek heen te klimmen. In gedachten maakte ik zelf even de sprong – ja, dat moet wel lukken dacht ik.

En ineens kan ik het concept schutting niet meer loslaten. Waar komt het vandaan?

“Ik kan het concept schutting niet meer loslaten, waar komt het vandaan?”

Verankerd
Vanuit mijn hangmat, starend naar de begroeide schutting met klimop, gingen er een aantal gedachten door me heen.

Ik ben met schuttingen opgegroeid, ik weet niet beter dan dat je een schutting neerzet. Mijn ouders waarschijnlijk ook niet. Zit de schutting, diep systemisch verankerd in ons zijn? We doen het natuurlijk al eeuwenlang. Hekken die land markeren. Muren van kastelen. Muren die landen scheidden. Onzichtbare schuttingen die als lijnen fungeren op landkaarten. We bakenen ons territorium af. En natuurlijk ons eigen stukje land, de tuin.

Dit oude animatiefilmpje kwam weer op mijn netvlies. Kijk maar eens hoe we met elkaar de ‘schuttingen’ in Europa hebben verschoven sinds de vijftiende eeuw. En dit ging bepaald niet zonder slag of stoot. Ik ben er helemaal klaar mee.

Tot op de dag van vandaag zijn we als mensheid bezig met die grenzen, stukjes land. Het veroveren van de grondstoffen. Het verlangen van wereldleiders om oude grenzen te herstellen. Het verlangen van wereldleiders om nieuwe grenzen te tekenen en land toe te voegen.

Hetzelfde riedeltje, eeuw na eeuw na eeuw. Is dit dan wat we in de kern als mensheid doen? Is dit wat ons bezighoudt?

Ik voel de laatste tijd een constante staat van verbazing en teleurstelling in de mensheid.

“Ik voel de laatste tijd een constante staat van verbazing en teleurstelling in de mensheid”

Hoog tijd dat de aliens komen
Ik zat tijdens de lunch van een UNO-box workshop in een mooi gesprek met enkele deelnemers. We hadden het over buitenaards leven. Een deelnemer bracht naar voren dat het toch statistisch zeer onwaarschijnlijk is dat we de enige levensvorm met (relatieve) bewustzijn in dat grote universum zijn.

En ineens schoot me een gedachte binnen, die ik blijkbaar hardop deelde. Ik denk dat het wel eens tijd mag worden dat we bezoek krijgen van die buitenaardse wezens. Misschien helpt dat ons inzien dat we als mensheid één soort zijn met elkaar op deze planeet. Misschien als we ons realiseren dat we niet de enigen zijn en er andere geavanceerdere wezens zijn, dat dit ons op onze plek zet. Dat we niet meer kijken naar onze grenzen, onze verschillen onderling. Maar dat het ons verenigt.

De komst van de aliens? Zou dit het verschil gaan maken? Of bouwen we dan zo snel mogelijk een schutting om de Aarde?

Tekst: Michael van Loenen, oprichter van The Changemaker Journey. Hij geeft workshops over de Uno-box (een kunstzinnig kompas om betekenis en impact voor jou als individu of je organisatie / initiatief te (her)ontdekken), is spreker, auteur en was mede-oprichter van sociale onderneming YouBeDo. (nu Amy & Eva )

Headerbeeld: Nicole Baster via Unsplash