De reis naar binnen

Al enige tijd neem ik jullie in mijn blogs mee op reis, op zoek naar de Bron. Ik schreef over de boze woorden en de valse goden, over de zoektocht naar wat en wie je in wezen bent. De reis is een innerlijke reis, de meest fascinerende reis die je kunt maken, zei een van mijn leraren ooit. Hij vraagt ook wel wat van je. Om de innerlijke reis te maken heb je wilskracht nodig. Daarover ging mijn laatste blog, begin juni.

Ik ga in de beschrijving van deze reizen, uit van oude verhalen en legendes, zoals bekend uit de Reis van de Held. Dergelijke reizen kennen drie fasen. Eerst is er de voorbereiding. Daarna gaat de reiziger op pad, op een lange voettocht zoals deze tegenwoordig weer vaker worden ondernomen, of met een schip. Als we scheepgaan, verdwijnt de vaste grond onder je voeten. Vaak liggen voor de kust nog eilanden die ons helpen bij de oriëntatie. We weten nog waar we zijn. Tot ook die verdwenen zijn. We gaan het onbekende tegemoet.

Reizen doen we ook in het wereldlijke leven en vooral de zomermaanden met de lange schoolvakantie is voor velen een moment van reizen. Verandering van lucht, van omgeving, brengt nieuwe associaties, gevoelens, inzichten, spanning, onzekerheid en momenten van bevrijding.

Passingplace
Deze zomer trok ik in mijn VW camper door Schotland, reed in vier dagen van Harwich, via het Peak- en het Lakedistrict naar het noorden, liet Glasgow rechts liggen en ging verder naar Glencoe en Fort William. Na een paar rustdagen op een camping trok ik verder naar het Noord-Westen, mijn eerstvolgende bestemming was Applecross. De zon was doorgebroken en de tocht voerde langs brede Lochs en groen beklede bergen. Ik had een overnachting op het oog op een eenvoudige camping in Lochcarron, een tussenstop, aan de voet van de beroemde (of beruchte) Applecrossbypass. Het bleek een keurig aangelegd terrein met strakke, smalle parkeerplaatsen voor campers waar bij veel plekken al het bordje gereserveerd hing. Er was geen receptie en het was er leeg op één camper na. De eigenaar stapte net uit, een forse man, roodachtig haar, een blauwe fleece die hij over zijn forse buik dichtritste. Ik vroeg hem hoe het werkte en hij legde me uit dat de eigenaar aan het einde van de dag langskwam om het geld te innen. It is 10 pounds for the car and 5 for yourself. Ik had de auto gemanoeuvreerd op een niet gereserveerde plaats, er was uitzicht op het Loch, maar dan moest je wel je nek uitsteken en langs de vlaggenmasten kijken die aan een hek waren vastgemaakt. Ik zou vanavond ingesloten tussen de campers staan, dit toch maar accepteren?

Ik maakte wat eten, bezocht het toiletgebouwtje met douches, gooide afval in de daarvoor bestemde bakken, scrolde op mijn telefoon naar de park4night app, en vond het alternatief: een parkeerplaats langs de Applecrossbypass, de bochtige one-track road met passingplaces om tegenliggers te passeren.

Een half uur later parkeerde ik op een vlak stuk grind vlak achter een passingplace. Prima te doen. Ik schakelde de motor uit, schonk mezelf een glas wijn in. In de diepte onder me een Loch, ik kon nog net de huizen aan de overkant ontwaren, minuscule witte zeiltjes dobberden op het blauwe water. Recht voor me uit kronkelde de weg die ik had afgelegd, tussen groen beklede en grillig gevormde rotsen, tot die verdween achter een bergtop, om vlak achter me weer te verschijnen.

Afgesneden
Een laaghangende witte mistwolk schoof het dal in, eerst verdwenen de kleuren toen verdween het zicht, toen zag ik alleen nog witte, dichte lucht om me heen. De hele omgeving was opgelost en hoewel mijn mind wist dat die achter die witte dichtheid nog steeds bestond, voelde ik me afgesneden van de wereld. Er was alleen nog ikzelf, in de camper met een glas wijn.

“Was ik alleen nog het blauwe puntje op het scherm van mijn telefoon?”

Het begon te regenen. Ik had me deze nacht anders voorgesteld, open luchten, zon tot ver in de avond, een donkere sterrenhemel. Ik wist precies waar ik was: ik had voldoende bereik op mijn telefoon om mezelf als een blauw puntje op het scherm te zien fonkelen. Was ik alleen nog dat? Ik ging met mijn aandacht naar binnen, liet alle plannen in mijn hoofd, alle ideeën over hoe het hier zou zijn, de verwachtingen en de hoop op opklaringen, liet dat alles gaan. Binnen werd het stil, stilte in mij, stilte om mij heen. Ergens in de nacht werd ik wakker, het werd al wat licht en de witte damp was minder dicht.

Een grote bruine kop verscheen voor het camperraam, op die kop een gewei. Rondom mij graasden herten. Hier was ik, in wat we ‘natuur’ noemen, even vergetend dat wij net zo goed die natuur zijn. Hier, alleen in die ruigheid, waar de bergtoppen uitreiken naar de hemel en de lucht de aarde vindt, was ik gedurende enkele uren één met de primaire grond van Zijn. Is dat niet wat wij allemaal zoeken, die plek waar we ons verbonden weten met de Bron. Ik kon daar niet alsmaar blijven staan, er volgde een hachelijke tocht over hoge toppen met scherpe, steile bochten tussen de laaghangende bewolking. Er komt altijd weer een straks, een morgen, mails die beantwoord willen worden. Het leven vraagt van ons om te handelen. De innerlijke reis vraagt ons juist om stil te staan, om te zijn.

“De innerlijke reis vraagt ons juist om stil te staan, om te zijn”

Dichterbij
Op deze reis door Schotland had ik alle ruimte om stil te staan bij mijn ervaringen. Die zo belangrijke vraag: ‘Wat doet dit met je, Lenie, wat gaat er door je heen, wat raakt je hier?’ stelde ik mezelf regelmatig. Het ‘ik voel mij goed?’, is slechts een begin. Wat voor soort goed dan, wat precies goed? Sereen, rustig, opgewonden, blij, stil, ik voel mezelf, de adem, voel dat ik hier ben… Waar voel je dat in je lijf? Wat gebeurt er als je daar je aandacht naartoe brengt, erin ademt… Alle aandacht die je hier aan jezelf geeft, brengen je dieper, daar waar het verborgene ligt. Brengen je dichterbij, dichterbij jezelf.

Zelfonderzoek
Op mijn website staan diverse artikelen over zelfonderzoek waar je in kunt grasduinen. Voor nu een ervaringsoefening:

Ervaren:
Neem papier en pen (evt. dagboek) en leg dat bij je neer.
Ga goed zitten en sluit je ogen.
Wat gebeurt er in je lijf als je dat doet, die eerste stap in het naar binnengaan?
Schrijf evt. enkele woorden op, sluit je ogen weer.
Observeer je adem: wat valt je daar op?
Stel jezelf de vraag: wat is hier aanwezig, hoe voelt dat, wat doet het met me
Schrijf evt. wat op en sluit je ogen weer, ga terug. Wat is er veranderd?
Hoe is het met je gronding? Waar voel je die in je lijf? Wat doet dat met je?
Voel nu je hele lijf, je gronding, je adem. Hoe is het met je verticaliteit? Wat valt je daar op?(mooi recht, stijf, ingezakt, vibraties, ….)
Wat doet dat met je?
Welke gedachten komen bij je op?
Wat voor gevoelens roepen die gedachten bij je op?
Is er commentaar dat je het beter moet doen? Anders?
Is hier je innerlijke criticus?

Ga voor de afronding terug naar je gronding. Voel de aarde onder je. Zij is bij je, zij draagt jou.

Voel de steun, dank jezelf voor de tijd die je hier voor jezelf nam.

Kijk na deze afronding naar je aantekeningen. Schrijf er voor jezelf een verhaaltje over en doe dat in de derde persoon, als een hij, zij of hen. Op mijn website vind je meer aanwijzingen.

De gehele oefening is ook te beluisteren als podcast:

Tekst, headerbeeld en podcast door: Lenie van Schie.

Lenie van Schie is auteur, spiritueel coach en GZ-psycholoog. Haar derde boek Langs de weg van het hart kwam in 2021 uit bij uitgeverij Samsara. Eerder schreef Lenie een gastblog over waarom we voor verandering in de samenleving niet alleen actie in onze buitenwereld, maar ook in onze binnenwereld nodig hebben. 

Op zoek naar meer blikverruimende verhalen? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief, dan mis je niks.