Ademir Durici is vluchteling en maakt duizenden mondmaskers per dag

Hoe zullen we ons de coronapandemie van 2020 herinneren? Een jaar waarin vanzelfsprekendheden verdwenen en we moesten wennen aan een nieuw normaal. Een jaar waarin vooral negatief nieuws en sombere voorspellingen de media domineerden. Gelukkig ontstaan in tijden van crisis ook veel mooie dingen. Het boek Nederland Bedankt toont 48 verhalen van prachtige mensen, organisaties en initiatieven die ontstonden tijdens de coronacrisis. Wij mogen tien van die verhalen plaatsen. Deze week lees je het verhaal van Ademir Durici over de Mondmaskerfabriek.

Ademir Durici (27) woont inmiddels vier maanden in Nederland en werkt sinds kort in de Mondmaskerfabriek in Arnhem. “Oorspronkelijk kom ik uit Albanië, waar ik werkzaam was in de mijnen. Eenmaal in Nederland was ik dan ook heel blij dat ik deze baan kon krijgen.”

Op het moment van het interview zit Ademir in Scalabor, de sociale werkplaats in Arnhem, waar de Mondmaskerfabriek momenteel is gehuisvest. Bij deze fabriek vindt hij samen met andere mensen met een vluchtelingenachtergrond een veilige plek om te werken aan zijn economische en sociale zelfstandigheid. Tegelijkertijd draagt hij bij aan de zorg in Nederland door mondmaskers te maken.

Geschenk

“Ik woon nu vier maanden in Nederland, dus dit is mijn eerste baan hier”, vertelt Ademir. “Ik was heel blij dat ik deze baan kon krijgen. Het is een mooie ervaring om onderdeel te zijn van het maken van mondmaskers voor de zorg. Oorspronkelijk kom ik uit Albanië. Daar werkte ik in de mijnen, wat een hele gevaarlijke werkomgeving was. Dus deze nieuwe baan is voor mij een geschenk.”

“In Albanië gaat het er veel slechter aan toe op dit moment. Corona heeft het land flink getroffen. De zorg is daar niet zo goed als hier; er zijn niet genoeg plekken voor zieke mensen. Zo heb ik mijn oom verloren aan corona…” Toch blijft hij heel optimistisch: “Ik ben blij dat ik hier iets kan doen om mensen te helpen. Natuurlijk zou ik meer willen doen, maar ik ben blij dat ik op z’n minst iéts kan doen nu. Ik heb nog nooit eerder in een fabriek gewerkt, maar ik raakte er eigenlijk heel snel aan gewend.”

Als ik vraag hoe zijn werkdag eruit ziet, vertelt Ademir stapsgewijs zijn dag: “We beginnen altijd met alles schoon te maken: dit is heel belangrijk voordat we aan de slag gaan. Ademir merkt op dat er een verschil is in de werkcultuur tussen Nederland en Albanië: “In Nederland doen ze rustiger aan. Je moet wel hard werken, maar je kan wel de tijd nemen om het zo goed mogelijk te doen. In dit geval is dat heel goed, omdat hygiëne natuurlijk extra belangrijk is in deze fabriek. Na het schoonmaken doen we onze beschermende kleding aan en ons mondmasker op – we zouden geen Mondmaskerfabriek zijn als we er niet zelf ook één zouden moeten dragen”, grapt hij. “We bedekken onszelf helemaal; we dragen een soort uniform. Dan starten we de machines en maken we zoveel mogelijk mondmaskers als we kunnen.”

Een mooie combinatie

In de Mondmaskerfabriek werkt Ademir met een gemengde groep. “We komen uit verschillende landen en hebben gewerkt in andere sectoren. Daarnaast hebben de meesten een andere cultuur en een ander verleden, waardoor er weleens miscommunicaties ontstaan.” Ondanks deze barrières vindt Ademir wel dat hij goed begeleid wordt: “We hebben ook een coach waarmee we praten. Dit wordt ook wel het ‘re-startprogram’ genoemd, waarin we bespreken hoe het gaat. Dit heeft onder andere als doel om van elkaar te leren.”

Ademir wil hier heel graag langer blijven werken. “Uiteindelijk heeft het werken in de fabriek mij de kans gegeven om met een groep mensen te praten over onder andere ons verleden en wat we hebben doorgemaakt. Veel mensen die hier werken, komen uit een oorlogsgebied, dus voor hen is het ook heel fijn om dit te kunnen delen. Ik heb vrienden gemaakt, maar tegelijkertijd ook geholpen met het maken van mondkapjes. Het is een mooie combinatie!”

Wat is de Mondmaskserfabriek?

De Mondmaskerfabriek is opgericht met behulp van het netwerk van stichting Refugee Company, die als doel heeft de afstand tussen mensen met een vluchtelingenachtergrond en de arbeidsmarkt in Nederland te verkleinen. Vanuit dit netwerk zetten Jaap Stelwagen, Fleur Bakker, Johan Blom en Naz Kawan de fabriek op met als missie het veranderen van de complete toeleveringsketen van kritieke en beschermende uitrusting van de gezondheidszorg. Het is gelukt om heel veel in een hele korte tijd voor elkaar te krijgen. Al snel zijn er vier productiemachines uit China gehaald en was er een locatie in Arnhem gevonden waar ze hun fabriek konden starten. Naar verwachting zullen ze minimaal 100.000 mondmaskers per dag kunnen produceren.

Wil je de andere 47 hartverwarmende en inspirerende verhalen lezen? Bestel het boek via de website van Nederland Bedankt. De totale opbrengst van het boek gaat naar Stichting Zorg na Werk in Coronazorg, het steunfonds voor hulpverleners geraakt door Covid-19. En vergeet niet dat je voor jouw persoonlijke held altijd een MaatschapWij-speldje kunt aanvragen.

Foto headerbeeld: Renske Totté