Verlangen naar eindeloze biodiversiteit

Een gedicht op een woonboot in Amsterdam raakte mij diep. Zou ons gebrek aan ‘verlangen naar de eindeloze zee’ een reden kunnen zijn waarom er zoveel crises zijn die we voor ons uitschuiven? We gaan massaal de barricades op voor bijvoorbeeld natuurherstel als we terugverlangen naar de biodiversiteit die ooit gemeengoed was. 

Wanneer je een schip wilt gaan bouwen
Breng dat geen mensen bijeen
Om timmerhout te sjouwen
Of te tekenen alleen
Voorkom dat ze taken ontvangen
Deel evenmin plannen mee
Maar leer eerst mensen verlangen
Naar de eindeloze zee

– Antoine de Saint-Exupery –

De eerste maanden van dit jaar heb ik heel vaak gedacht aan dit prachtige gedicht. Omdat er zoveel gebeurde, of beter gezegd, niet gebeurde. Denk aan het intrekken van het EU-wetsvoorstel voor het duurzaam gebruik van gewasbeschermingsmiddelen. Een paar dagen daarna maakte de Europese Milieucommissie bekend de regels voor nieuwe gentechnieken te willen versoepelen. En vervolgens besloot de politiek in de EU tegen de Natuurherstelwet te stemmen. Deze wet bevat voorstellen om de biodiversiteit in de landbouw te vergroten, weidevogels terug te laten keren, onze waterkwaliteit flink te verbeteren en veel meer groen in steden te herkrijgen. Die wet is nu in de ijskast beland.

Andere keuzes
Als gezondheid en welzijn in Nederland prioriteit nr. 1 zouden hebben, dan hadden we andere keuzes gemaakt. Voor méér biodiversiteit in plaats van minder. Biodiversiteit is immers de primaire voorwaarde voor onze gezondheid en ons welzijn. Zonder biodiversiteit verdwijnt de veerkracht (= gezondheid) van alles wat leeft. Verlangen we dan te weinig naar biodiversiteit? Kunnen we ons geen voorstelling meer maken hoe prachtig de wereld vol biodiversiteit eruit ziet? Als dit zo is, dan zou het aanwakkeren van ons ‘verlangen naar de eindeloze zee van biodiversiteit’ kunnen bijdragen aan de regeneratie van de aarde, van ons voedsel en onszelf.

Universeel toepasbaar
Ik maakte van het gedicht dat mij zo raakte een nieuwe versie, toegespitst op mijn professie waarin biodiversiteit een grote rol speelt.

Wanneer je aan het ‘schip’ van biodiversiteit wilt bouwen
Breng dan mensen bijeen
Die met bewonderende ogen naar de aarde kijken
Die zien, horen, voelen, proeven en ruiken dat de genialiteit van de natuur niet te evenaren is
Die ervaren dat de overvloed die de aarde ons biedt enorm is
En ons eraan herinnert dat een gezonde aarde dé bron van bestaanszekerheid, gezondheid en welzijn is
Leer mensen weer verlangen naar die eindeloze biodiversiteit

Uiteraard is dit gedicht toepasbaar op allerlei situaties. Elk mens, elk gezin, elk bedrijf, elke vereniging, organisatie of politicus kan dit toepassen op regeneratieve vraagstukken in de eigen omgeving. Dat iedereen daar nog wel een stap in kan zetten, bleek alleen al uit het feit dat Earth Overshoot Day dit jaar al op 1 april viel. Weer elf dagen eerder dan in 2023. We hebben met onze manier van leven en consumeren inmiddels vier planeten nodig en we hebben er maar één.

Hoe gaan we verlangen aanwakkeren?
Ik denk dat iedereen voor zichzelf een voorstelling kan maken van zijn Utopia. Zodra je jouw Utopia helder hebt, kun je ermee aan de slag. Zo kan iedereen bijdragen aan het collectieve voorstellingsvermogen. En wil je eerst inspiratie opsnuiven? Lees dan eens iets over de duizenden ‘voorlevers van de nieuwe/regeneratieve tijd’ op MaatschapWij, zoals dit prachtige artikel van Charles Eisenstein.

Een kaart van de wereld waarop Utopia niet voorkomt is de moeite van het bekijken niet waard
– Oscar Wilde –

Ontbrand het lontje van verlangen
Zelf heb ik een heel duidelijk beeld van ‘mijn Utopia’. Door mijn werk en omgeving maar ook doordat ik drie prachtige schilderijen in huis die me elke dag herinneren aan mijn Utopia. Ook proberen wij elke dag het verlangen naar eindeloze biodiversiteit bij mensen aan te wakkeren via de weg van de verleiding. Al ruim twintig jaar met dezelfde missie: mensen vertellen over de kracht van (h)eerlijke, onbewerkte voeding. En ze verleiden om zelf weer de regie te pakken over hun etensbord. Letterlijk en figuurlijk is daar een wereld te winnen.

Twee van onze ‘verleidingstechnieken’:

1. We laten elke bezoeker graag de kracht en pracht ervaren van divers, kleurrijk, vitaal, levend en smakelijk voedsel, geteeld op onze prachtige natuurrijke plek Heerlijk Westerwolds Land. Waar natuur en voedselteelt naadloos in elkaar overgaan. Menigeen die zulk prachtig eten ziet, ervaart en proeft wil niet meer anders. En kiest voor regeneratief voedsel (om zelf te eten, te kopen, te verbouwen, weg te geven of om anderen voor te schotelen) dat bijdraagt aan het leven en welzijn van alles wat leeft.
2. Velen verlangen, na gezien te hebben dat het écht kan, naar zo’n soort plek in hun eigen omgeving. Met ons, overal te kopiëren, plan Eet het jaarrond van eigen grond hopen we dat er zo door heel Nederland dergelijke oases ontstaan.

Verbind je weer met het leven
Het verlangen naar biodiversiteit ontstaat automatisch als we ons weer verbinden met het wezenlijke leven. Simpelweg omdat biodiversiteit hiervoor een absolute voorwaarde is. Mocht je voor die verbinding nog inspiratie zoeken: de schrijver van het gedicht ‘De eindeloze zee’ schreef ook het boek ‘De Kleine Prins’. Hoe aandoenlijk is zijn zorgzaamheid voor die ene bloem op zijn planeet:

“Mijn bloem. Ik ben verantwoordelijk voor haar! Ze is zo kwetsbaar. En zo naïef. Ze heeft vier stekeltjes van niks om zich tegen de buitenwereld te verdedigen.”

Die verbinding en dat voorstellingsvermogen kan iedereen bij zichzelf aanboren. Op naar de kracht van ons collectieve voorstellingsvermogen!

Iedere week een flinke dosis positiviteit en blik-verruimende kennis in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief. Inspiratie gegarandeerd.