In gesprek met Moeder Aarde

Ze is de bron van en voor alles dat leeft: Moeder Aarde. Op zoek naar haar warmte, wijsheid en compassie, besluit onze redacteur Nadine in gesprek te gaan met de moeder der moeders. En zich zo voor eens en altijd met haar te verbinden. 

Stel je de Aarde eens als moeder voor. Als de moeder der moeders. De bossen haar longen, de golven haar bloedstroom, de warme vruchtbare bodem haar schoot, de vogels haar stem. Alle mensen, dieren en planten cellen in haar lichaam. Haar lijf als onuitputtelijke bron van en voor alles dat leeft. Maar ook: De schreeuw van een walvis als een harpoen in haar hart. Olieboringen die als een hernia haar ruggengraat doorboren, en vervolgens haar zenuwen vervuilen. De aanhoudende hitte als een koorts die maar niet zakt, en de zesde massa-extinctie golf als een hevige depressie, waarbij steeds een nieuw deel van haar afsterft.

Als de Aarde een moeder zou zijn, hoe zou haar huid dan ruiken? Hoe zouden haar ogen schijnen en hoe zou haar stem klinken als we haar zouden vragen: Kun je me vergeven? Kun je ons, ondanks alles, nog vergeven en ons omgeven met je warmte, wijsheid en compassie, zoals de natuur dat altijd doet? Zou ze ons, haar kinderen, nog herkennen als ze diep in onze ogen zou staren, en wij voor één keer niet weg zouden kijken?

Ik besluit het haar, terwijl ik in de natuur ben, te vragen.

“Nee, het is nog niet te laat”, klinkt haar honingzoete stem, terwijl het eerste zonlicht van de dag op mijn gezicht valt. Een wat oudere grijze vrouw, vol warmte en vertrouwen. Iemand die de littekens van het leven rechtop met zich meedraagt, zo klinkt ze.

“Ik ben er voor jullie. Ik ben er altijd geweest”

Ze vertelt over de pijn. Over de krampen van de verzurende oceanen in haar buik. Over de bosbranden die in haar huid schroeien, en de allesvernietigende bio-industrie die haar hart vult met weemoed, en haar lijf met pandemieën. Maar vooral vertelt ze over de pijn van de mensheid, over onze existentiële crisis. Over het feit dat we de verbinding met haar, Moeder Aarde, zo zijn kwijtgeraakt. En daarmee de verbinding met ons diepste zijn, met onze natuurlijke aard, zijn verloren – met alle gevolgen van dien.

Toch klinkt de aardse moeder niet beschuldigend. Ze spreekt me niet streng toe, geeft me geen preek over hoe het anders moet, en wordt niet boos op de mens. Zelfs na alle pijn die wij haar hebben aangedaan nodigt ze ons uit om weer in verbinding met haar te treden. Om ons in haar onder te dompelen en weer verliefd op haar te worden. “Nu is de tijd om bij mij terug te komen”, zegt ze. “Ik ben er voor jullie. Ik ben er altijd geweest.”

Wanneer mijn tranen opraken, voel ik twee handen op mijn kruin. Moeder Aarde zegt niks meer, maar haar helende energie stroomt door mijn lichaam

Terwijl ik haar troostende woorden mijn ziel laat binnenstromen zijn ze ineens daar: de tranen. Tranen voor de intense belachelijkheid van de situatie waarin we ons bevinden. Voor het gat dat we voor onszelf hebben gegraven, en nog steeds aan het graven zijn. Tranen voor de pijn die het me doet als ik lees dat wederom een natuurgebied plaats moet maken voor de hebzucht van het kapitalisme. En tranen voor alle dieren die achter tralies leven en de Amazone opeten, zonder dat ze daar ooit zelf voor hebben gekozen.

Wanneer mijn tranen opraken, voel ik twee handen op mijn kruin. Moeder Aarde zegt niks meer, maar haar helende energie stroomt door mijn lichaam. Ik weet al een tijdje dat wij als mensen met al het andere leven verbonden zijn, maar nu ervaar ik het, ons inter-zijn met de natuurlijke wereld. Alles is via een ontelbare hoeveelheid relaties verbonden en raakt steeds dieper verbonden, iedere dag weer.

Mijn hoofd, hart en ziel vullen zich met verwondering. En met liefde. Liefde voor de natuur, en voor de natuur in mijzelf. Ineens weet ik: Het gesprek met Moeder Aarde heeft mijn innerlijke aardse moeder ontwaakt. Ik hoop dat ze nooit meer in slaap valt.

Op zoek naar meer verhalen die je inspireren om in harmonie met de Aarde te leven? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief en ontvang ons laatste e-magazine.

Illustratie header door: FreePik

Oorspronkelijk gepubliceerd op 8 september 2021. Laatste update: 5 december 2021